Na onze laatste step zijn we richting Villa del Dique gereden. Een plaats aan een groot meer. Het laatste stuk van de route voelde aan als vakantie. We wilde graag een dag of drie op een camping staan om even een wasje te draaien, website bij te werken en ff relaxen. Helaas konden we geen camping vinden dus werd het de plaatselijke municipal. Een park met allemaal barbecues, zwembad en plekken om je camper of tent neer te zetten in eigendom van de gemeenten. Hier vonden we een heerlijk plekje aan het water. We kwamen aan op zondag dus lekker druk met local’s. Als snel hadden we alle zwerfhondjes om ons heen. Uitstekende speelmaatjes voor Marlee. We hebben er een aantal ook zo nu en dan een snoep of wat hondenbrokken gegeven. We kwamen er de tweede avond achter dat de douches, stel je er vooral niet te veel van voor beschikte over zowel koud als heerlijk warm water. Dus beide uitgebreid een douche genomen. De volgende ochtend werden we weer wakker van het getjilp en gezang van alle verschillende vogels. Voor het avond eten hebben we gebruik gemaakt van de bbq’s en met uitzicht op het meer heerlijk genoten. Vandaag 30-03-202 zijn we richting Córdoba gereden. Opzoek naar een nieuwe korte broek voor Jord. Hij is er een kwijt geraakt waarschijnlijk bij een van de keren dat we een was hebben laten doen. Groet shopping mall opgezocht. Buiten konden we parkeren. De inrit was al erg krap maar vonden achter aan mooie dubbele plekken. Snel naar binnen broeken gekocht en weer gaan. Voor de uitrit moesten we een scherpe bocht maken. In de bocht stond een grote boom waar de takken te laag van hingen om doorheen te rijden. Dus moesten we toch echt tegen het verkeer in. Dit duurde eerst 5 minuten om dat er iemand probeerde in te parkeren wat niet soepel ging. Deze persoon was al flink op leeftijd dus we zaten ons al op te vreten hoelang het duurde. Toen konden we eindelijk door. In de bocht er na stonden twee auto’s. We sturen er links langs stoppen omdat we niet verder komen. Ze trekken op en wij ook. De laatste auto trap met dat we insturen en de bocht willen maken plots op de rem en wij rijden een stuk door. Onze achterkant schuurt langs de bumper van de auto. Vol op de rem en kijken. Ouder echtpaar. De beveiliger geeft al aan dit moeten jullie samen even oplossen. Wij kunnen geen Spaans en het echtpaar geen engels. Dan schreeuwt de man iets van dollars. We geven ze $100,- Wij wetende dat we beide fout zitten, maar ook weten dat we geen zin hebben in hier uren staan of er politie bij moet komen of wat dan ook. Vol schrik en boosheid rijden we weg. Eigenlijk gelijk geen zin meer hebben in de stad. Maar toch besluiten naar het plekje te rijden wat we gevonden hadden. Naast een universiteit en sportvelden. Onderweg komen we twee jonge jongens tegen die verse empanadas staan de bakken. Er staan een aantal auto’s al te wachten en de jonge zegt iets in et Spaans. We veronschukdige ons dat we het niet spreken en begrijpen en maken er naar ons idee uit op dat het een paar minuten gaat duren. Jord steeds zijn twee handen op en zegt in het engels 10 minuten? Ze knikken vriendelijk. Er wordt ons verder niks gevraagd. Inmiddels zijn alle andere mensen voorzien van hun bestelling en dan krijgen we de onze. 10 empanadas. Ze hadden waarschijnlijk begrepen dat we er 10 wilde hebben. Een mis verstand maar wel een erg smakelijk misverstand wat ons omgerekend met wat fooi nog geen €5,- koste. We hadden na de stress van er voor weer een lach op ons gezicht. We zijn lekker door Córdoba gelopen en hebben besloten er niet te blijven en door te rijden. Onderweg zien we weer iemand in de berm zitten met een lasergun. Gelukkig rijden we nergens te hard dus we moeten goed zitten. Een aantal kilometer meter verder op sluiten we aan in de rij wachtende auto’s en moeten we aan de kant. De man loopt wat rond de auto en komt dan met een slecht vertaalde zin terug. Iets met dat we een bon krijgen omdat we de verkeerde verlichting voeren. We rijden met dagrijverlichting aan niet met de gewonen lampen aan. We snappen er geen snars van. De agent probeert nog wat te vertellen maar we komen er niet uit. Hij kijkt zijn collega aan en die maakt een gebaar dat we wel door kunnen rijden. We rijden verder en kijken elkaar aan. Serieus zouden we nou een bon krijgen voor verkeerde verlichting. Terwijl er auto’s rijden waar van je denkt hoe kunnen die nog rijden. Of gewoon hele koplamp units, bumpers of andere onderdellen missen aan de auto. Zelfs politie auto’s. Maar goed we mochten door. Nog geen 10 minuten later mogen we de auto weer aan de kant zetten. Alle papieren van de auto, paspoort laten zien. De deuren moeten open. Er wordt gevraagd of we drugs of wapens mee hebben. Deze uiterst vriendelijke dames waarvan er eentje goed engels spreekt lachen vriendelijk, zijn lief en geïnteresseerd in ons verhaal. Wat vinden we van Argentinië. Nou vandaag even een rot dag. Maar hun interessen en vriendelijk maakt veel goed. We mogen dan uiteindelijk ook door. En doorrijden doen we naar een groot leegstaand meer. Zomers is het vol water tegen de wintertijd is het een grote zoutvlakte. We hebben nog net de zon onder zien gaan. Onze laatste 4 empanadas opgegeten met een koud biertje terwijl onze tortilla’s in de Omnia oven zitten en we onder de sterren hemel buiten zitten.
Wat een prachtige mooie nacht hebben we gehad bij de zoutvlaktes. Onze volgende bestemming was Quilmes. Hier wilde we naar een oud dorp van het Quilmes-volk. Een groot gedeelte van de route was een prachtige maar slechte weg, mooie uitzichten en door de bergen.
De naam Quilmes kan je door heel Argentinië tegen komen en zal je snel tegen komen bij het bestellen van een biertje. Het is namelijk de populairste bierbrouwer van Argentinië. De Quilmes waar we naartoe gegaan zijn heeft een cruciale rol gespeeld in de geschiedenis van het land en vooral voor de inheemse bevolking. Het Quilmes-volk, ook bekend als Kilmes, was een inheemse stam van de Diaguita-groep die zich vestigde in de westelijke subandean-valleien van de huidige provincie Tucumán, in het noordwesten van Argentinië. Ze verzetten zich fel tegen de Inca-invasies van de 15e eeuw en bleven de Spanjaarden 130 jaar lang weerstaan, totdat ze werden verslagen in 1667. Spaanse indringers brachten de laatste 2.000 overlevenden naar een reservaat (reducción) 20 km ten zuiden van Buenos Aires. Deze reis van 1500 km werd te voet afgelegd, waarbij honderden Quilmes omkwamen. In 1810 werd het reservaat verlaten omdat het een spookstad was geworden. De overlevenden vestigden zich uiteindelijk in wat nu de stad Quilmes is. De Quilmes-indianen waren een van de meest woeste culturen die weerstand boden aan de Inca’s, maar uiteindelijk in handen van de Spanjaarden vielen. Tegenwoordig zijn er nog maar een paar Quilmes over in de provincie Tucumán.
We hebben hier een tijdje rond gelopen. Naar boven gekomen en foto’s proberen te maken. Maar zoals op zoveel plekken die we aan doen op onze reis is het soms moeilijk om echt vast te leggen. In het museum hebben we nog een korte film gekeken over de geschiedenis. En al het fijne van alles Marlee mocht gewoon mee door de ruïnes lopen. Voor het museum hebben we haar even in de auto gezet. Toen ons slaapplekje voor de nacht op zoeken. 2 minuten terug rijden en net buiten de poort mochten we de auto neer zetten. Er werd ons gewezen op een water kraan en waar we de baño konden vinden. Met alleen het geluid van rondvliegende vogels zijn we heerlijk in slaap gevallen. De volgende ochtend werden we tijdens ons ontbijt verwelkomt door een kleine vos die Marlee uitgebreid stond aan te kijken. Toen door richting Salta. Via de ruta nacional 68. Wat is dit een prachtig stuk geweest om te rijden. Na iedere bocht kwam er een nog mooier uitzicht. Tessa beschreef het alsof je door de Grand Canyon rijdt. Ook hier weer niet te beschrijven en te laten zien met foto’s, jullie moeten ons maar geloven. Onderweg een paar keer gestopt voor wat foto’s. Op de laatste stop, een lange gang tussen de rotsen werkte we ook gelijk hoe toeristisch het is. Allemaal mensen die handgemaakte sieraden verkochten. We zijn doorgereden. Het laatste stukje niet heel spannend. In Salta hebben we de auto bij een grote shopping mall geparkeerd en zijn we opzoek gegaan naar een dierenarts. Allemaal natuurlijk pas weer om 17:00 uur open dus maar zitten wachten. Gezondheidsverklaring geregeld maar we moeten ook weer naar Senasa. En die zijn natuurlijk alweer dicht. Daar gaat ons schema weer en moeten we langer wachten in Salta. Hup de stad in biertje drinken. Het is net of we een fles wijn besteld hebben want krijgen een koeler met een fles bier van een liter, twee glazen en een bakje popcorn. Na de nodige biertjes hebben we de Mar in de auto gezet en zijn wij uiteten gegaan. Hebben nog veel Argentijns geld over dus daar willen we een beetje vanaf, met de goede koers zoals we eerder hebben uitgelegd betalen we ook maar de helft. We vinden een Italiaans restaurant, gaat pas om 20:00 open. We zijn een van de eerste maar het zit ook snel gelijk helemaal vol. Van binnen ziet het er niet uit. Wordt gerund door een familie denken wij. Moeder, zoon en dochter in de bediening en vader misschien wel in de keuken. Het eten ziet er misschien niet ster waardig uit maak smaakt wel zo. Flesje Malbec uit de regio Mendoza erbij wat wil een mens nog meer zou je zeggen. En dat wel voor omgerekend (in onze koers) 20 euro. We hebben geslapen op de parkeerplaats van het winkelcentrum midden in de stad, wel zo lekker dan kan je beide een glaasje drinken. Goed geslapen maar met vanochtend Marlee uitlaten werd ons wel verzocht om weg te gaan. De hekken zaten dicht en mochten er officieel nog niet staan. Pas vanaf 10:00 weer. Auto aan de overkant gezet. Koffie gehaald en even gebeld met het thuis front. We wilde geld gaan wisselen bij een cambio maar helaas een nationale feestdag. Bij de mannen op straat wilde we het niet doen dus nu maandag maar. We moeten toch wachten op Senasa want daar kunnen we ook maandag pas terecht. Staan nu op de plaatselijke Municipal, het moet een van de grootste van Zuid-Amerika zijn met een enorm zwembad van 300 meter lang. Maar helaas is het bad leeg maar staan we wel goed. Naast ons staat een Zwitsers koppel met een grote vrachtwagen. Inmiddels zijn ze al 22 jaar aan het rond reizen. We zijn bijna geneigd om te vragen waar ze het geld vandaan halen. Maar toch maar niet gedaan.
Lekker wakker worden. We liggen nog heerlijk in bed tot we rond half 6 wakker schrikken van een bewegende bus en een hoop kabaal.
Een vrachtwagen rijdt met oplegger en al langs de voorkant van Wester. De chauffeur stopt maar spreekt geen woord engels. En houd zich wat van de dommer. Uiteindelijk na meerdere keren bellen en hulp van een jonge van het tankstation, krijgen we het voor elkaar dat er politie komt. Spreken geen woord Engels net als de centrale. We gaan uiteindelijk mee naar het bureau. Daar blijven ze zeggen dat ze eigenlijk niks kunnen doen. Regel maar met de verzekering. Daarvan weten we ook dat die niet betalen aan buitenlanders en dan hebben we het nog niet over het invullen van de papieren. Ze willen betalen in Argentijnse pesos. Daar kunnen we niks mee. We willen morgen naar Bolivia en bij een bank, regels van de centrale Argentijnse bank mogen we geen pesos wisselen. Na veel gezeur stellen we meerdere keren voor dat we naar de Mercedes dealer rijden om een offerte te krijgen wat alles kost. Bijna 4000 Amerikaanse dollars.
We zijn na uren wachten op het politie bureau door gereden naar de grens plaats met Bolivia. Hier hebben we een pcr test gedaan. Nog even staan praten met een groep Braziliane die aan het rond trekken waren op de motor. We zouden ze nog een aantal keer tegen komen. De volgende ochtend zijn we naar een van de kiosken gegaan waar we alle papieren hebben laten uitprinten en formulieren laten invullen die we moeten hebben voor Bolivia. Na dat we alle papieren hebben gekregen zijn we naar de grens gegaan. Welke super soepel verliep. Bij het laatste stukje voor Bolivia werden we steeds langs de rijen heen geleid om onze papieren gestempeld gekregen. Voelde beetje als voordringen maar we werden er gewoon langs heen getrokken door iemand van de grens. Oké dan gaan we wel voor. En toen via een mega prachtige weg richting Uyuni waar Henk op ons zat te wachten. Onderweg blinken hoogtes gehaald. Hoogste stukje onderweg 4200 meter. In Uyuni zijn we eerst lekker een biertje gaan drinken en na een rondje gelopen te hebben zijn we lekker met z’n drieën een hapje gaan eten. Heerlijke pizza met lama vlees. De volgende ochtend waren we vroeg wakker en zijn we over de markt gelopen om boodschappen te doen voor de komende dagen. Voor heel weinig heel veel mooie verse producten kunnen kopen. Allemaal lieve en vriendelijke mensen. Allemaal geïnteresseerd in ons en Marlee. Henk was inmiddels ook bij de bus en hebben we onze laatste dingen gekocht in de supermarkt.
Op naar de zoutvlakte. Salar de Uyuni is met een oppervlakte van 10.582 km de grootste zoutvlakte van de wereld. Het ligt in het zuidwesten van Bolivia op een hoogte van 3650 meter op het Hoogland van Bolivia, in de Andes nabij de stad Uyuni. Het meer ligt in een endoreïsch bekken en het water kan dus niet afvloeien naar zee. Hier zijn we opgereden en zijn we heerlijk blijven staan. Zuurkool gegeten, drankjes gedronken en genoten van de geweldige zonsondergang, sterrenhemel en ondergaande maan als dat zo heet. Na een geweldige nacht zijn we net vertrokken terug naar Uyuni. Helaas zijn we nog iets te vroeg in het seizoen dus kunnen we niet de hele vlakte over. We willen nog wat plekken bezoeken maar moeten er waarschijnlijk voor om rijden.
Na ons mega avontuur en een van de beste reis ervaringen tot nu toe zijn we terug gereden naar Uyuni, nog wel ff een schrik momentje omdat we door te zacht zout terug aan het rijden waren. We hadden niet de zelfde weg terug genomen als we die we heen genomen hebben. Maar we zijn er uit gekomen. In het dorp eerst even wat drinken en plannen maken hoe nu verder. We kwamen er achter dat we meer dan 5 uur moesten rijden naar onze volgende bestemming. Het zou maar 200 kilometer verder zijn. Hier hadden we totaal geen behoefte aan. En hebben dan ook besloten om niet verder te gaan en terug te gaan naar Argentinië. Maar niet voor we de auto’s zijn gaan wassen. Voor omgerekend €15,- werd de auto grondig gewassen, moet ook wel met al dat zout, voor je het weet zijn we Fred en Wilma Flintstone als we het hadden laten zitten. We zijn na het wassen van de auto doorgereden naar het trein kerkhof. We besloten hier te blijven staan een een gezellige laatste avond met Henk te hebben. Heerlijk zitten praten, spelletje kaarten en met elkaar gegeten. Het was te koud om buiten te zitten dus lekker bij Henk in de bus. De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken naar de grens. Hier kwamen we rond 12:30 aan. We kregen gelijk te horen dat we een bepaald iets niet hadden in gevuld en dat we een probleem hadden. Na meerdere keren uit gelegd te hebben dat de site het niet doet. Probeerde de agent het zelf nog een keer op zijn telefoon en zag dat het inderdaad niet werkte. Toen heeft hij alles voor ons ingevuld, ondertussen bedankte we hem meermaals. Tot dat hij klaar was en geld wilde zien. Zo zie je maar weer zo corrupte als de pest. We moesten toen ook nog het DDJJ formulier voor Argentinië laten printen want die mocht niet digitaal en moest een stempel op. Dus konden we dat ook nog gaan regelen. Toen door naar de Boliviaanse douane de auto uitschrijven. En weer terug naar de Argentijnse Migration en douane. Maar eerst moest de auto verplaatst worden die stond op een plek aangewezen door iemand van de Boliviaanse grens, maar een ander vond dat hij weg moest oké doen we dat. Bij de Argentijnse Migration stond een hele rij. Voor ons drie jonge meiden geen woord engels en een frans gezin met twee jonge kids. Kom je fransen tegen dan kan je er bijna wel vanuit gaan dat ze kinderen mee hebben. We hebben lekker staan kletsen met de fransen. Eerst moesten we al onze gezondheidspapieren laten zien, althans dat was het loket waar we bij stonden. De vrouw was drukker met het klagen dat we het Boliviaanse papier van de auto al hadden ingeleverd. We kregen het eindelijk duidelijk doordat een Argentijnse vrouw wat engels kon uitlegde dat we hem al hadden ingeleverd. Keek ze naar ons paspoort. Vulde wat dingen in en konden we door. Vaccinatie-, verzekeringspapieren werden niet meer naar gekeken. Prima. Bij de Migration ging het super snel en mega vriendelijke maneer. Bij de Argentijnse douane (aduana) overheidsinstantie Senasa marlee laten controleren, de vrouw herkende ons nog dus het papier was akkoord. Toen de auto weer inschrijven bij de Argentijnse douane en eindelijk na een uur of 4 konden we doorrijden. Je zou denken dat het aan alle landsgrens het zelfde gaat of dat ze bij het inschrijven gewoon een vinkje in het systeem zetten maar nee helaas. We besluiten door te rijden naar Salta. Hier hebben we eerst Argentijns geld geregeld. Duurde nog even want stond een enorme rij bij de Western Union en het geld was nog niet beschikbaar. Tegen 22:00 hadden we eindelijk het geld. We hebben de auto ergens neergezet en hebben maar wat te eten gehaald en ons bed ingekropen. Volgende ochtend koffie gehaald en gelijk richting Buenos Aires gereden. Vooral veel saaie wegen waar niet veel spannende te zien is. Onderweg nog een paar flamingo’s gezien, zonder mooie roze kleur. Dat kunnen verschillende dingen betekenen, het zijn jonge, het zijn moeders die jongen groot gebracht hebben en daar door al het gezonde eten aan hun jonge gegeven hebben waardoor ze zelf vitamines missen en hun kleur. Gestopt en weer door. Dit keer aan de andere kant van de stad op een camping bij een gezin. We stonden boodschappen te doen 1400 kilometer van Salta en daar komen de Zwitsers aanrijden die op de Municipal stonden. We hadden het niet zo op deze mensen omdat hun hond Marlee had aangevallen en ze dood leuk bleven zitten en niks deden toen we er rustig wat van zeiden negeerde ze ons in eerste instantie. Wij zijn naar de camping gereden en je raad het al een half uur later kwamen ze ook. Jord heeft de eigenaar van de camping op de hoogte gebracht wat hun hond gedaan had. En of het misschien slimmer was dat hun hond vast zou zitten ze hebben hier ook een hond, Pipi van Pipi langkous rond lopen en een dochtertje van 2. Dus misschien niet zo slim dus als de hond los zou zijn. De Zwitserse waren zo arrogant dat ze hun hond maar gewoon los lieten. De eigenaren van de camping zijn met ze gaan praten en wij hebben ook duidelijk gemaakt dat we niet gediend zijn van hun hond en vooral niet van hun gedrag, vaak kan het beestje er niks aan doen. Wij zijn uiteindelijk bij de rest gaan zitten in de buiten keuken en heerlijk Uno gespeeld met twee van de vier kinderen van het gezin en een half Duits/ Argentijnse met haar vader. Ze is 28, hier geboren maar woont en studeerde in Duitsland maar nu bij haar vader op bezoek. Uiteindelijk kwamen er rond 22:00 allemaal zelf gemaakte pizza’s op tafel en hebben we heerlijk mee gegeten. En de kinds lopen om die tijd ook nog steeds rond. Normaalste gang van zaken hier. Na een heerlijke rustige nacht waar we ons niet druk hoeven maken om langsrijdende vrachtwagens stonden we vanochtend op met weer eens een rustig ontbijtje. De Zwitserse kozen ervoor om te vertrekken. Tessa is achter de computer gaan zitten om dingen uit te zoeken voor ons vertrek. We willen naar Mexico verschepen en daar verder reizen, Amerika en Canada in uiteindelijk. Jord heeft Uno gespeeld en we hebben net heerlijk mee mogen eten weer. De Duitse meneer had gekookt en wij hadden bananenpannenkoeken gemaakt als dessert. Ondertussen nog twee wassen mogen draaien. Hier gaat echt op Mi casa es su casa. Mar is vanaf vanochtend al lekker los en rent de hele dag achter Pipi aan. Wij schrijven stukjes, zoeken dingen uit en komen een beetje tot rust. Hopelijk morgen wat beter weer dan nemen we waarschijnlijk een duik in het zwembad.
Liefs van ons drie.
Adventure is out there. 