Na maanden van uitzoeken, ambassades contacten, informatie centrums hier aan schrijven. Was het zover om data te gaan plannen en de aanvraag om de Wester te verschepen definitief te maken. We hebben veel zitten wikken en wegen of we zouden beginnen in Noord of Zuid-Amerika. Met het oog op het weer besloten we te gaan voor Zuid. Wij dachten om te vliegen en te verschepen naar Buenos Aires. De verscheper gaf aan dat we beter Montevideo konden kiezen omdat daar de haven bij het centrum licht ipv. 80 kilometer van de stad. Dus op advies van de verscheper hier voor gekozen. Vliegtickets geboekt en hotel voor de eerste dagen geregeld.
21 december zou de auto op de boot gaan en vier weken later aankomen. Wij hadden dan nog een maandje in NL en zouden 23 januari vliegen. Helaas vertrok de de boot een week later en hebben wij de auto pas 21 december ingeleverd. De vlucht hadden we zo laten staan. Nu zou de auto 28 januari aankomen. Na gezellige feestdagen gehad te hebben en we er helemaal klaar voor waren werden we beide helaas ook getroffen door Corona. Dus wij snel proberen de tickets om te boeken omdat we pas 20 dagen later Uruguay in mochten. Helaas werkte de huisarts van Tessa niet erg mee en wilde niet direct het juiste papier aan ons geven waar op stond wanneer wij positief getest waren op Corona. Na veel heen en weer gebeld te hebben. Konden we gelukkig een week later een vlucht boeken 29 januari was de planning. We hebben natuurlijk Marlee mee dus het is niet altijd zeker dat je op elke vlucht zo mee kan. Maar het was gelukt en we hadden er helemaal zin in om te gaan. Laatste vrienden en familie zien. Laatste spullen inpakken en dan moesten we alleen 27 januari nog naar de dierenarts voor de gezondheidsverklaring van Marlee en die middag naar de NVWA om alles te laten legaliseren. Tot dat we dinsdag 25 januari om kwart voor 6 een telefoontje krijgen van de Dierenarts wat we eigenlijk bij haar wilde komen doen. Want er stond alleen in de agenda gaan naar het buitenland. Dus wij nogmaals uitleggen en zeggen dat we een rabiës onderzoek nodig hebben en een gezondheidsverklaring. Waar op de dierenarts zegt ja maar dat kan ik helemaal niet doen en dat gaat zo een week duren. Dit te bedenken dat de keren dat we daar geweest zijn we het over onze reis gehad hebben. Tessa eind december al met ze gebeld heeft om dit na te vragen en als antwoord kreeg nee rabiës kunnen we in huis testen. We nog gemaild hebben of de praktijk in een registeren ingeschreven stond. En in de mail nogmaals geschreven hadden “Marlee mee naar zuid Amerika” we gebeld hebben om de afspraak een week later te laten plaats vinden omdat we een week later zouden vliegen. En dan twee dagen voor de afspraak te horen krijgen dat er niks in een agenda stond en het onze verantwoordelijkheid was dat we dit zouden moeten weten. Wij zijn dinsdag avond nog naar een dierenarts gegaan om bloed af te laten nemen bij Marlee. Woensdag ochtend in alle vroegte naar Lelystad gereden om om 8 uur voor de deur te staan bij het lab. Enige plek in Nederland die die doet. Om vervolgens te horen dat de testen 1x per week worden gedaan altijd op dinsdag en dan meestal vrijdag de uitslag. Ow ja dan vergeten we nog te zeggen dat de dierenarts zei ja ik zat de hele week al te denken waar voor komen ze toch. Dus als ze eerder had gebeld hadden we het wel die dinsdag nog kunnen inleveren. Maar de aller mooiste opmerking was wel. Anders laten jullie Marlee toch gewoon in Nederland als jullie gaan reizen. Dus ja wat nu. Als gekken van alles gaan regelen en uitzoeken wat nu. Er zijn een aantal landen in Zuid-Amerika waar de titre (het rabiës) onderzoek niet nodig in. Een van die landen in Argentinië. We hebben kunnen regelen dat we ipv de 29 die zondag de 30 naar Buenos Aires konden vliegen. Plan was Marlee bij een oppas te laten en wij met de boot en bus naar Montevideo zouden gaan om de auto op te halen. Tussendoor nog even alle hotels boeken en ombouwen. Oppas voor Marlee regelen en de boot en bus reserveren.
Zondag ochtend 30 januari was het dan zover. Na afscheid van onze ouders stapte we in het vliegtuig met een 9 maanden oude puppy die nog nooit gevlogen heeft laatsten zo ver. Eerst kleine 2,5 uur naar Madrid waar we een overstap hadden van een uur of 9 dus ook een hotel geboekt om even een paar uur te kunnen liggen en ff douchen en wat eten. Rond middernacht zouden we vanaf Madrid doorvliegen naar Argentinië. Na een prettige vlucht en een mega fijne en makkelijke hond die geen kik gegeven hebben, kwamen we dan eindelijk aan in Zuid-Amerika. Gelukkig was alle bagage er ook en stapte we in een taxi door naar het centrum. Spullen in het hotel gedropt en even een rondje gelopen. Rond de middag werden we toch wat moe en zijn we een paar uurtjes op bed gaan liggen. Begin van de avond lekker weer er de stad in en een hapje gaan eten. Hier zag Tessa op een ander terras nog een docent van haar studie zitten.
Dinsdag ochtend vroeg opgestaan. We mochten van het hotel gelukkig onze backpacks een aantal dagen achter laten. Dus hadden we onze handen iets meer vrij. Om 9 uur stonden we bij de oppas voor de deur en hebben we Marlee achter gelaten. Het arme kind is gewend bij ons te zijn heeft net een lange dag achter de rug met vliegen en dan nu gelijk aan de andere kant van de wereld bij vreemde in huis. Maar we moesten z.s.m naar Montevideo om de auto op te halen. Wij weer hup in de taxi richting de boot. Gelukkig hadden we een hele snelle taxi chauffeur die niet harden dan 44 kilometer per uur ging. Pffff. Bij de boot aangekomen een kop koffie en een croissant genomen en toen naar de incheck balie. Chips we zijn helemaal vergeten om ons aan te melden bij de Uruguayaanse overheid, stonden we daar te klungelen. Tot er een meisje naar ons toe kwam lopen en in het Nederlands vroeg of ze kon helpen. Wij we moeten dat ding invullen. Oké als ik kan helpen we staan daar. Nog geen minuut later komt ze aanlopen met een man. Dit is Tristan mijn gastgezin vader hijspreek engels en Spaans. Direct heel adequaat zegt hij. Jongens kom mee dit document is vervelend en lastig in te vullen dus we pakken mijn laptop en ik help jullie. We lopen naar een sta tafel toe en beginnen alles in te vullen. Wij zoeken ondertussen onze papieren er digitaal bij (hebben alles wat we denken nodig te hebben ook al 6 keer uitgeprint) maar nu moest het digitaal. Vaccinatie bewijs, herstel bewijs en bewijs van de Docter dat we geen symptomen meer hebben. Welke de huisarts van Tessa ook weer niet wilden geven toen we die 2 dagen voor we zouden vertrekken nog moesten regelen omdat we deze nodig hadden om Argentinië in te komen. Jord had hem in 10 minuten binnen. Voor Tessa zijn we uiteindelijk de auto in gestapt en van Zutphen naar Bilthoven gereden. Want ze wilde dat Tessa eerst bloedonderzoek ging doen of ze wel gezond was. Nou uiteindelijk onderweg neer Bilthoven vond Tessa een formulier van de overheid. Die hebben we maar ingevuld en met moeite wilde de huisarts die ondertekenen. Maar terug naar de haven. Het eerste formulier was in gevuld met nog 20 minuten voor de incheck dicht ging nog een doen. Tot we het mailtje binnen zien komen en we door alle stress heen Tessa en Jord’s informatie door elkaar gehaald hebben. Dus als gekken beide formulieren opnieuw ingevuld. Deze waren gelukkig goed en we konden mee. De hele boot reis met de familie staan en zitten praten. Toen nog 2,5 uur in de bus ook lekker zitten praten. En na nummers uitgewisseld te hebben stapte we beide in een andere taxi in Montevideo en werd ons op het hart gedrukt dat mochten we iets nodig hebben we ze altijd konden bellen.
We hebben onze spullen in het hotel gebracht zijn gaan rond lopen en uiteindelijk bij een supermarkt wat eten en drinken gehaald en onderweg nog een lekkere pizza en in het hotel opgegeten. Woensdag moesten we nog 4 stappen doen om de auto te kunnen ophalen. Stap 1 Certificado de Legenda (Certificate of Arrival) hier stonden we om 9 uur voor de deur. Ze zeiden al wees op tijd maar omdat alles hier toch wel langzaam gaat en iedereen vaak te laat is dachten we 9 uur is een mooie tijd als het open gaat. Nou nee er stonden al 30 mensen voor ons. Uit eindelijk konden we naar binnen. Na het invullen van wat papieren, de nodige stempel en wat betalen kregen we het document. Op naar stap 2, hier moesten we de BL ophalen (Bill of Loading). Ook moesten we omdat we de auto later dan 5 dagen ophaalde nog 60 USD betalen betalen. Toen door naar stap 3 onze Forwarder (customs Agent) Eduardo. Deze stap kan zo 3 uur duren. En dat heeft het ook geduurd. Eerst bij zijn assistent die nog geen twee woorden engels kon alle papieren in geleverd. Daar zijn van de nodige dingen kopie gemaakt en toen wachten op Eduardo. Vriendelijke man die wat meer engels kon. Hier kregen we direct het slechte nieuws te horen. In de afgelopen dat zijn er meerdere autos opgehaald en allemaal open gebroken en leeg geroofd. Hij gaf ons een nummer van een van de mensen Henk. Wij hebben Henk direct gecontact en idd zijn auto was ook leeg geroofd. Van kleding tot batterijen als een generator. En wij moesten nog een aantal uur wachten op onze bus en Eduardo wist ook niet zeker of hem vandaag nog konden ophalen. Na toch wat aandringen konden we eindelijk naar de haven. Van de buiten kant zag alles er oké uit. Tot dat we de deuren openden van onze Wester en ja hoor. Een grote en sorry voor de taal tering zooi wat die klootzakken hadden aangericht. Sta je dan aan de andere kant vd wereld na maanden voorbereiden, uitzoeken, je hondje in een ander land. Naar een bus te kijken die helemaal overhoop gehaald is. Bed stuk gemaakt, overal vette olie handen en zwarte plekken van schoenen. Lampjes stuk gemaakt, handgreep van een kastje afgetrokken en alles lag echt overal en nergens. Met dat we dit aan het schrijven zijn schieten nog de tranen in onze ogen. Omdat we het die middag al gehoord hadden dat de kans aanwezig zou zijn viel de schok op dat moment soort van mee. Inmiddels was het al 5 uur in de middag. En begon het steeds lastiger te worden of we de auto wel mee zouden krijgen vandaag omdat er iemand van de verzekering moest komen. We hebben er op gestaan dat dat nog ging gebeuren en dat we de auto er niet langer wilde laten staan. De verzekeringsman is gekomen we hebben fotos en filmpjes gemaakt en toen de laatste papieren gedaan.
We zijn weg gegaan richting Henk die op een camping op een uurtje rijden stond. Even stoom af blazen bij elkaar. Snel onderweg wat boodschappen gehaald en daar de nacht door gebracht. We hebben heerlijk zitten praten en uiteindelijk toch nog even opgeruimd. Althans alles snel terug in de bakken en kasten gedaan de volgende dag hadden we 8 uur rijden voor de boeg terug naar Argentinië. Na een redelijk oké nacht zijn we vroeg vertrokken naar Argentinië. Prima rit en bij de grens uitermate vriendelijke mensen waar we gemakkelijk onze eerste landsgrens overgestoken zijn. Toch spannend de eerste keer met de auto en of alle papieren goede zijn. Maar het lukte. Snel door. Om 4 uur haalde we onze tassen bij het hotel op en om kwart voor 5 stonden we weer met onze Mar te knuffelen. Na alle ellende en klote gevoel. Was dit misschien wel het meest fijne dat we ons kleine wijffie weer terug hadden. We hebben de auto geparkeerd en zijn even de stad ingelopen en hebben wat gegeten. Terug bij de auto waar van we dachten dat die goed zou staan kwamen we er achter dat er allemaal hoeren langs die weg stonden en hebben we een ander plekje voor de nacht gevonden. Bij een chique tennis club konden we de auto neer zetten de beveiliging kwam ons vertellen dat het akkoord was er tot 23.00 beveiliging was en ze er om 06.00 in de ochtend weer zouden zijn. We hadden een goede nacht slaap en zijn toen het centrum weer ingereden. We moesten tenslotte wat spullen gaan kopen. Belangrijkste wandelschoenen voor Jord net 2 weken voor de auto de boot opging nieuwe gekocht, Tessa haar winter en regenjassen zijn weg. En onze wandelbroeken. Ow en onze bijbel de Loneley Planet. Uiteindelijk vonden we een beveiligd en overdekt plekje om de auto te parkeren. We hebben 4 uur van winkel naar winkel gelopen. Maar helaas niks kunnen vinden. We blijven zoeken. Want sommige dingen hebben we toch echt nodig. We zullen een lijstje meesturen met wat we kwijt zijn waar van we nu het weten.
We zijn doorgereden naar een camping om even rustig een aantal dagen alles uit te zoeken op te ruimen en schoon te maken. We staan tussen allemaal geparkeerde auto’s van mensen die ze achtergelaten hebben om toen COVID kwam terug moesten. Duitsers, Chilenen, Canada en zelfs een auto uit Nieuw-Zeeland. Er staat ook een grote Duitste truck en met die mensen hebben we al lekker gepraat en gisteren avond even bij de op bezoek geweest voor een drankje.
Vandaag zaterdag 5 februari 2022 hebben we weer veel opgeruimd en zijn we net even gaan zitten na de mail opstellen voor de verzekering en tussen de regen buitjes door opruimen. Schade nu ongeveer aan spullen €5000,- , maar veel is vervangbaar. De meest gekke dingen zijn weg. Kleding, boeken, foto toestel, go pro houders, kabeltjes etc etc., maar we balen enorm van onze mooie Akubra hoeden uit Australië.
Lieve lezers. Sorry voor het eerste en waarschijnlijk gelijk aller langste verhaal. Maar we hopen dat er nog heel veel meer en mooie verhalen gaan volgen en misschien als de verzekering wel niks gaat uitkeren een Growdfunding hahah.
Lieve,
Tessa, Jord en tegenwoordig ook Marlee (Alias DE MAR)
Adventure is out there. 