Tijd voor een update. We hebben vooral heel veel kilometers gemaakt de laatste dagen. Na een tocht van ruim 900 kilometer zijn we aangekomen in Alice Springs. We hebben een aantal mensen gesproken en enkele verhalen gehoord dat het de laatste tijd niet zo heel veilig is in Alice Springs. Vooral in het centrum is het een stuk onveiliger. Eenmaal op de camping een plekje gevonden. Hier parkeerde we op een beton plaat. Hebben we al vaker moeten doen op campings en leek ons wel eens lekker om recht te staan. Tot dat er een medewerker van de camping kwam op hoge poten dat de auto weg moest. Zowel links als rechts wat het niet heel lekker om de auto neer te zetten en de tent goed uit te zetten en de haringen in de grond te slaan. Dus wij vroeg op een keurige manier hoe we de auto dan neer konden zetten. Daar kregen we de reactie op dat hij vroeg was opgestaan en nog van alles te doen had. En dat hij alleen de melding gaf en het ons probleem was. Rare reactie vonden wij maar hij was absoluut niet behulp zijn. De avond begon al lekker voor ons. Maar ja sommige mensen zullen we maar zeggen. We hebben gegeten en zijn ons bed in gedoken. Toen merkte we ook dat het onveilig is in Alice Springs. Om het half uur kwam er iemand van de beveiliging rond de camping rijden. Dat gaf een iets veiliger gevoel. Tessa werd midden in de nacht nog een keer wakker van iemand die hard aan het schreeuwen was. Gelukkig ging deze persoon de andere kant op dan richting de camping. Volgende ochtend weer vroeg weg richting Coober Pedy. Op de weg naar Coober Pedy komen we langs een heel bekend punt van Australie, namelijk Uluru. We hebben het er een aantal dagen samen overgehad wat we zouden doen. Wel of niet er naar toe rijden. In ons hoofd lag het in of naast Alice spring echter lag het 470 kilometer van Alice Springs. Eerst 200 kilometer richting Ghan en dan vervolgens nog 270 kilometer naar Uluru. Die 270 kilometer moesten we ook weer terug rijden. En omdat Uluru vorig jaar dicht is gegaan. Twijfelde wij dus heel erg of we wel moesten gaan. We hebben dan ook besloten om niet te gaan. Dan maar direct door naar Coober Pedy. Een stad met 3500 inwoners op ongeveer 840 kilometer van Adelaide. De stad staat vooral bekend als Opaalhoofdstad van de wereld. Ooit werd er veel opaal gevonden in Hongarije maar op een gegeven moment ergens laat 1800. Zijn ze het hier ook tegen gekomen en gaan opgraven. De naam Coober Pedy is afkomstig van Kupa Piti, een Aboriginalnaam, Die “witte man gat” omdat het in de outback ligt en extreem warm kan zijn met mega zand stormen. Leven en werken de meeste mensen ondergronds. Zo kan je hier onderander ook kerken en hotels ondergrond vinden. Ook zijn hier een paar films opgenomen. Bijvoorbeeld Mad Max Beyond Thunderdome, Queen of the Desert en Pitch Black. Wij hebben een rondleiding genomen in het museum. We waren de enige twee en hadden een uiterst vriendelijk Aziatisch meisje. Uiteraard hebben we wel even gevraagd of ze Coravirus vrij was 🤭. Hierna zijn we doorgereden naar het ondergronds huis/onderkomen van Crocodile Harry. Het huis staat en hangt vol met boten, kunst en berichten van bezoekers. Hij was een krokodillen jager ook voor hij al in Coober Pedy ging wonen. En werd vooral bekend door zijn huis en zijn liefde voor vrouwen. Hij overleed in 2006 en hij beweerde in de laatste jaren van zijn leven dat hij een Baron uit Letland was die verstopt probeerde te zitten sinds de ww2. Zijn huis is ook vooral bekend van enkele van bovengenoemde films. Vanochtend werden wij wakker en wilde wij snel de tent inklappen om door te kunnen rijden, kwam er een franse jongen naar ons toe en vroeg zich af waarom onze tent zo mooi neergezet is…. Het antwoord we zijn gewoon een dream team! Na Coober Pedy zijn we vandaag doorgereden naar Adelaide. En toen gebeurde het een half uurtje in de trip van vandaag een grote vracht wagen. Die net iets te veel door de berm reed en een hele grote hoeveelheid zand en steentjes naar boven gooide. Gevolg een grote pit en een nog grotere barst in onze voorruit. Jullie kunnen je vast voor stellen hoe het er in de auto even aan toe ging. Niet tegen elkaar, want we zijn nog steeds intens gek met elkaar en genieten van elkaar en de trip. Maar wat een K moment dit. De auto gaat volgende week naar de garage voor een 10.000 kilometer beurt en waarschijnlijk moeten we ook 2 of 4 nieuwe banden hebben. Maar een nieuwe voorruit hadden we even niet ingecalculeerd en neemt waarschijnlijk weer een lekker stuk weg van ons budget. Vooral omdat er op het moment nog steeds geen geld binnen komt en alleen uitgaat blijft het raar als en vervelend als er dit soort kosten bij komen. Misschien moeten we toch ergens maar een keer een crowdfund gaan beginnen hahah. Nee zonder gein. Het is flink balen en we hebben vandaag dan ook wel even de nodige traantjes gelaten in de auto. Slijtage hoort bij het maken van een reis en zulke afstanden afleggen. Maar eerst de veringen $1000 en nu de voorruit zijn niet de leuke dingen. We staan nu op de camping waar we net voor NYE ook gestaan hebben in Adelaide en vertrekken morgen verder richting Melbourne en zijn van plan op onze favoriete gratis camp spot in Lorne te gaan staan. Daarna maandag gaan we op jacht en onderzoek uit wat alles gaat kosten en dan een goed plan trekken hoe en wat we gaan doen. Voor nu geniet van ons stukje wij genieten van elkaar en genieten van het lekkere koele weer hier. Eindelijk weer eens een lange broek aan moeten doen in de avond en een trui. Zoals jullie kunnen zien hebben we echt een rondje gereden nu.
Zondag rond een uurtje of 17:30 zijn we op onze favo plek in Lorne aangekomen. Het was weer lekker druk. Er stond een gewone auto op een prima rechte plek voor bijvoorbeeld onze auto of een camper. Uwe waren een paar keer aan het steken naast deze auto tot de jonge naar ons toe kwam en vroeg of we op de plek van zijn auto wilde staan. Ja graag. Auto neer gezet en gekookt. Naast ons is nog een Fins gezin komen staan met twee kleine kids. Prima nacht gehad. Maandag morgen zijn we vroeg naar Geelong gereden. Dat is vanaf Lorne ongeveer een 100 kilometer. Prachtige route weer. Eerste stop was bij een banden zaak $390,- voor twee nieuwe banden. Hiervan kregen we het gevoel dit kan voordeliger. We zijn niet van plan om nog 40.000 kilometer te doen dus we willen ook niet de duurste banden nemen nu. Dus door naar de volgende eerst even een tussen stop gemaakt bij een garage om na vraag te doen wat het zou gaan kosten om de voorruit te laten repareren. We hadden vd week onderweg al wat bedrijven gemaild om een prijs opgave te kunnen krijgen. Eentje moesten we terug bellen, kregen we niet te pakken. De andere had een mail terug gestuurd $305,- met montage op een plek waar we zouden staan (aan huis service) wij dachten als we nou gewoon naar de zaak zelf nog eens rijden en het vragen. En ze konden het doen voor $265,- voelde gelijk oké voor ons beide. Ruit moest besteld worden en kon dinsdag geïnstalleerd worden. Afspraak gemaakt voor de reparatie. Door naar de volgende locatie voor banden. Deze man was niet uiterst vriendelijk en nam overal ruim de tijd voor. Prijs $370,-. Hup Tessa en Jord door naar de volgende locatie. Hier hebben we uiteindelijk de banden laten doen. Maar ook hier moesten ze besteld worden en kon het dinsdag gedaan worden. Dat kwam wel mooi uit want we moesten sowieso terug voor onze voorruit. We zijn nog niet in Geelong geweest dus hebben gelijk van de situatie gebruik gemaakt en zijn even het centrum in gegaan. Leuke stad. Maar niet iets super speciaals of noemenswaardig. Boodschappen gedaan en terug naar een camping plek voor de avond. Omdat we de volgende morgen weer vroeg in Geelong moesten zijn besloten we om een kampeer plek te zoeken iets dichter bij. Deze hebben we gevonden. Grote open plek met een toiletgebouwtje. Een wc die je niet door kan trekken, blijft raar. Een paar dagen terug in Coober Pedy kregen we een compliment en wordt ons gevraagd hoe onze tent zo netjes kon staan. Nou deze avond stond er een Duits stel naast ons en kregen we de vraag weer, hoe kan jullie tent zo recht en netjes staan. Jord heeft nog meegekeken naar de tent want ding stond idd schots en scheef. Helaas lukte het ook ons niet om hem netjes te krijgen. Van alles was verbogen en stond scheef. Dat is het nadeel als je zoiets tweedehands koop. Na een prima nacht met helaas wel regen en stukken kouder dan afgelopen weken. Wat we trouwens als we gaan slapen intens lekker vinden dus de dekens liggen weer in de tent. Zijn we dinsdag vroeg vertrokken naar Geelong. Eerst het raam laten doen. We waren iets te vroeg en het raam was er nog niet of we uurtje later konden komen. Dat afgesproken en gedaan. Wij zijn ondertussen koffie gaan drinken en een broodje gaan eten. Na een kleine 1,5 uur kregen we het telefoontje dat we over een half uur later de auto konden ophalen. Omdat we niet direct in de buurt waren en moesten pinnen omdat de pinautomaat bij de garage stuk was. Kwamen we een klein uurtje later aan. Marlee was voor zien van een nieuwe ruit. Katsjing eerste $265,- van de dag is uitgegeven. Op door naar de bandenzaak. Hier waren we eerder dan de afgesproken tijd maar konden wel direct geholpen worden. Na een kleine 45 minuten had Marlee twee nieuwe voorbanden en waren de oude voorbanden naar achteren gezet. Katsjing de volgende $260,- konden we aftrekken. Gelukkig kwamen bij beide geen extra kosten naar boven want we zaten beide toch wel een beetje in de stress omdat de service beurt waarvoor we eigenlijk eerder deze kant op zijn gereden (natuurlijk ook voor de boot naar Tasmanië) moest woensdag nog gedaan worden. We hebben boodschappen gedaan. Terug naar de camper plaats van de afgelopen nacht. Dit keer op een ander plekje. Na weer een rustige avond. Kwam de ene naar de andere kampeerder weer het terrein op rijden. Vandaag waren het twee jongens die voor onze auto gingen staan om te bestuderen hoe onze tent zo netjes kon staan. Jord is uiteindelijk naar ze toe gelopen en heet geholpen. Het was voor hun de eerste nacht met de tent op stap. Woensdag ochtend om 5:45 ging de wekker. Brrr in de kou en het donker snel alles inpakken en richting Melbourne, met de heerlijke geur van eucalyptus in onze neus, dit komt vooral naar boven door de regen. Gelukkig was Jord al goed wakker en alert. Want we konden bijna niet alleen een service laten verrichten maar waarschijnlijk ook weer een nieuwe voorruit en bumper halen in Melbourne als Jord de Kangaroo die op eens naast de auto sprong niet ontweken had. Beide nog zo alert en opletten, zachter rijden dan mag. Maar het is een kwestie van seconde als het niet nog sneller is en het beest springt voor je auto. Pffff gelukkig ging het goed. Misschien wel door de nieuwe bandjes voor dat we goed en genoeg grip hadden. Het enige voordeel als we de kangaroe wel geraakt hadden, hebben we voor de komende dagen verse en biologisch vlees! Na een tocht van een uurtje of 2 waren we op tijd bij de monteur. We waren aan het overleggen wat we wilde gecheckt hebben en toen kwam Tim. Een van de jongens waar we de auto van gekocht hebben ook aan rijden. Hij kwam even kijken hoe het met hun auto’s ging die gecheckt moesten worden. We zagen een paar dagen terug dat de auto die we als eerste gekocht hadden weer verkocht was en vroegen of het probleem eindelijk opgelost was. Dat was het dachten ze maar de auto was inmiddels weer terug met het probleem. Wel vervelend voor ze. Wij zijn lekker de stad in gegaan om te geniet van Melbourne. Wat we beide nog steeds een heerlijke stad vinden. Met de wat stress in onze lichamen dat alles maar goed zal gaan vandaag bij de service en het gisteren mee viel hebben we ons zelf beloofd dat we wel iets luxer mochten lunchen vandaag. We hebben er nog aan gedacht om naar de Chin Chin te gaan en hier een overheerlijke Butter Chicken te gaan eten maar durfden het toch niet aan om ook gelijk weer zo luxe te gaan lunchen. Uiteindelijk is het een heerlijk bagel geworden. Tegen een uurtje of 3 hadden we nog niks gehoord van de auto. En zijn we maar richting St. Kilda gegaan. Even op bezoek bij de Duitsers en horen hoe het de laatste tijd bij hun gaat. Onze ervaringen van de auto en de pakketten gedeeld en wat we de laatste tijd allemaal gedaan hadden. Toen kwam het telefoontje van de monteur…………………… Alles was in orde. Kosten $300,- al met al viel het dus gelukkig allemaal mee. Maar zonde is het zeker van het geld. We zijn snel toen de auto klaar was er in gesprongen en richting de kampeer spot van de vorige twee avonden gereden. Wel eerst 45 minuten in de file gestaan. Wat is dat verveld, zijn we niet meer gewend hahah. Onderweg kwamen we de auto Nissan nog tegen die blijkbaar weer gemaakt was en met zijn nieuwe eigenaar op reis kon. We kwamen tegen een uurtje of 6 aan op de kampeer spot, hier stonden 5 fransen mensen die met twee auto’s zoveel ruimte in beslag hadden genomen waar de afgelopen nachten steeds 4 auto’s stonden. Het is ook een erg drukke plek en wij kijken elkaar dan aan en zeggen we snappen dit echt niet maar ja. Een snel de tent opgezet te hebben en gekookt te hebben. Onder tussen werden we continu aangestaard door de fransen. Waarschijnlijk omdat we het allemaal snel, geolied en als een team stonden te doen zijn we heerlijk ons bedje ingekropen en hebben we film gekeken. Rond een uurtje of kwart voor 3 werden we wakker van het gekrijs van het kind in de caravan naast ons. Om kwart over 3 was het kind nog steeds aan het krijsen. Jord is uit de tent gegaan en heeft een keer hard op de caravan geklopt. Terwijl hij doorliep naar de toilet deed de vrouw de deur open en schreeuwde wat moet ik dan doen en we zijn met het kind bezig. Het grappige was wel toen Jord weer in de tent lag het gekrijs op eens opgehouden was. Jullie mogen drie keer raden welke nationaliteit deze mensen hebben….. idd goed frans. Volgens ons denken de fransen soms echt dat ze alleen op een camping/free camp spot staan. Misschien herinneren jullie het verhaal nog wel in Orange waar we met kerst stonden en we gegaan zijn door feest vierende fransen. Na verder een prima nacht en eindelijk weer eens kunnen uitslapen na alle dagen vroeg opstaan hebben we ons huisje ingepakt en zijn we even naar beneden naar het visitor centrum gereden. Toen we daar weg wilde rijden konden we nergens heen omdat er midden voor de uitrit op de weg en auto met caravan was gaan staan. Nu mogen jullie raden wie dat was. Idd de fransen met het krijsende kind van afgelopen nacht. We zijn doorgereden naar Erskins Falls hier even gekeken. Boodschappen voor twee dagen gedaan en staan nu heerlijk op onze favo plek in Lorne. We hebben het idee om hier twee dagen te blijven staan. Ondertussen kijken we of we de boot naar Tasmanië kunnen om boeken om eerder te gaan. Eerst volgende optie is vrijdag avond en kost ons ruim $500,- dat gaan we dus niet doen. We zijn ook nog aan het twijfelen of we op een kamping in Melbourne gaan staan van zondag op maandag. Veel te veel moeten betalen dan en nog steeds heel vroeg weg moeten op op tijd voor de boot te zijn. Maar nu eerst gaan we een rood wijntje in schenken, weer eens wat anders dan een biertje nemen en genieten van de avond. De eerste mensen stromen binnen hier en we zullen zien hoe druk het gaat worden.
Het is uiteindelijk niet meer gelukt om de boot om te boeken naar een dag of dagen eerder. Dit konden we doen voor een veel te hoge prijs en was het niet waard. Dan maar lekker een aantal dagen rond om Lorne blijven hangen. Wat we al schreven in ons vorige stukje hebben we twee dagen op onze favoriete plek gestaan. Zaterdag ochtend zijn we naar beneden gereden om boodschappen te doen en te genieten van een heerlijke koude douche (na een aantal dagen toch wel weer lekker). De sfeer in het dorp is zo lekker dat we besloten hebben om voor het boodschappen doen en na het douchen toch eerst nog even een koffietje te drinken. Toen de boodschappen gedaan en naar de andere plek in Lorne gereden. We hebben bewust voor deze plek gekozen om dat het richting Melbourne een iets makkelijkere plek is om vanaf te vetrekken in de ochtend. Twee heerlijke dagen gehad, de eerste dag, zaterdag stond het weer helemaal prop vol. Ook veel Australiërs die een dagje komen kamperen. Van groepen jongeren met een man of 14 tot een ander met wat kids en een frans stel met hun kleine meid. Met de laatste hebben we omdat ze naast ons stonden nog zo nu en dan even lekkere gepraat en vooral gelachen om de kleine meid die op verkenning tocht was. Inmiddels is het maandag ochtend 3:45 en gaat onze wekker. Om 4:10 zaten we in de auto. Nog pikken donker de tent ingepakt en richting Melbourne. Onderweg nog even bellen met de ouders. En oprijd aansluiten in de rij om aan boord te gaan. Marlee beneden bij alle andere auto’s en wij boven op het dek voor alle dag gasten. In een hoekje een bankje en twee stoelen opgezocht en hier heerlijk de hele dag gezeten, mensen kijken, films kijken en wat eten. 9,5 uur later kwamen we aan in Devonport. Snel wat gegeten en toen een kampeer plek voor de avond op gezocht. Het eerste wat ons opvalt is de geweldige natuur en vergezichten. We krijgen direct het gevoel at we het hier erg naar onze zin gaan krijgen. Aan een groot meer hebben we een heerlijke nacht gehad. De volgende ochtend zijn we een aantal vakantie accomodaties afgereden om te kijken of er misschien werk voor ons is. De eerste was erg onvriendelijk en alles moest via een website gaan. De volgende waren vriendelijk maar hadden helaas geen werk. Dus visitor centrum in en vragen of die tips hebben. Daar kwam niet veel uit alleen dat het er erg druk was en ook wij toch maar besloten hebben om Cradle Mountain national park in te gaan. Hier moeten je ook weer voor betalen maar we zijn nu zo slim geweest om aanboort van de boot al een national park pass te kopen. Dus kaartje laten zien en een ticket voor de bus gekregen om naar boven te gaan. Hier gaan mensen echt voor dagen soms het park in dus we komen genoeg mensen tegen met zware bepakking. Wij beginnen bij Ronny Creek en lopen via Crater Falls naar het eerste boothuisje. Door via Crater lake naar boven richting Marions Lookout. Ondertussen is het allen maar genieten van het continu veranderende landschap. Deze route heet zoals de plekken waar we ook langs komen de Marions Lookout (via Crater Lake) route. ± 3 uur staat er voor de toch. Wij waren zo slim om niks te eten mee te hebben dus hebben het gedaan op alleen water. Het is zoals de engelse omschrijving verteld een erg gewaardeerde tocht. (A rewarding ascent past Crater Lake to one of Tasmania’s best lookouts. A chain assists walkers in very steep sections) met als grade de volgende; Grade 4 Bushwalking experience recommended. Tracks may be long, rough and very steep. Directional signage may be limited. Dus nee het is geen wandel rondje op de Veluwe of een fiets tochtje Amsterdam. Maar genoten hebben wij zeker en is het zelfs bij ons gaan kriebelen om eens te kijken of hier of misschien wel terug in Nederland een wandeltocht te gaan doen van een aantal dagen. Daar is natuurlijk wel een uitrusting voor nodig en om die nu te gaan kopen staat niet zo op de planning. Na een geweldige wandel tocht met genoeg mooie natuur, verschillende dieren waaronder wombats, verschillende salamanders kwamen we terug bij de auto. Omgekleed en door naar de volgende kampeer plek voor die avond. We kijken onze ogen onderweg weer uit door de schoonheid van de natuur om ons heen. Als je ooit de kans krijgt om naar Tasmanië te gaan zeker doen! Na de geweldige auto route komen we aan op een geweldige volle free camp spot. Naast ons staat een Vlaams stel. Hier doen we na het eten nog een drankje mee en wisselen we verschillen de verhalen uit. Zij hebben bijvoorbeeld de Great ocean walk gedaan. Dit is een trektocht van ongeveer 7 dagen wandelen. Die staat nu ook op ons lijst je om ooit nog eens te doen. Inmiddels is het donker en zitten we nog heerlijk te praten. Tot we in de lucht opeens een trein van satellieten zien. Misschien ken je het wel op vakantie de lucht in staren naar vallende sterren of satellieten. Zo nu en dan zie je een van beide langs komen maar een rij van 40 misschien wel 50 satellieten achter elkaar hadden wij alle 4 nog nooit gezien. 15 minuten later zien in een andere baan nogmaals een rij van satellieten achter elkaar. Nu denken we dat we aangevallen worden door meerdere ET’s, maar gelukkig gebeurde dat niet haha. Tegen 23:00 met koude en klamme lijfjes duiken wij de tent in en vallen inslaap. We worden de volgende ochtend wakker van een hele boel regen. Als het even droog is springen we uit bed, klappen de tent in elkaar en gaan richting Launceston gereden. Hier hebben we een heerlijke warme douche gevonden en nog gratis ook. We hadden het plan om vandaag wat bedrijven te gaan mailen om te kijken of ze werk hebben voor ons. Waar we gedoucht hadden zat ook een cafe daar hadden we uitstekend internet en hebben we twee uurtjes lang mailtjes de deur uit gedaan en een kop koffie gedronken. Inmiddels begon het weer ook om te slaan en kwam de zon door. We hebben boodschappen gedaan, overlegd waar we heen wilden rijden en slapen en toen besloten om terug te gaan naar de camp spot van de avond ervoor. Auto op de zelfde plek neergezet, wandel kleding aan getrokken en naar boven naar de watervallen gelopen. Een kleine 2 uur gewandeld.
Vorige week donderdag hebben we besloten om weer naar internet te gaan, boodschappen te doen en te kijken of we al reacties hadden gehad op onze mails die we gestuurd hadden. Onderweg waren we al eens langs een grote aardbeien boerderij gereden en hebben we toch maar besloten om er eens te gaan vragen of ze werk voor ons hebben. Er zal een kwartier later, 10:00 uur een vergadering zijn en of we dat kwartiertje even wilde wachten zodat we aankonden sluiten. We konden direct aansluiten bij de vergadering voor de supervisors. Hier hebben we bijgezeten, alle papieren direct getekend en konden we in de aankomende dagen aan de slag. Het pluk seizoen start begin maart dus vol op wordt er nog niet geplukt. De bedoeling is dat we als supervisors gaan werken. Dan per uur betaald worden. Dit zal ongeveer 36 uur per week zijn. Omdat het lange dagen zijn komt het neer op een dag of 3/4 werken per week. Nadat we bij Berried in Tas zijn weggegaan hebben we het gebruikelijke rondje boodschappen gedaan en terug naar onze camp spot van de afgelopen dagen. Vrijdag hebben we besloten om weer een douche te gaan. Helaas hebben we op de camp spot geen bereik en bleek dat we een berichtje gemist hadden van Randall dat we vrijdag ochtend al konden starten met plukken. Inderdaad niet als supervisor maar als plukkers, we hebben namelijk gezegd dat we een paar dagen willen plukken om te weten hoe dit in zijn werk gaat. Omdat het inmiddels al te laat in de ochtend was om te starten. Zijn we direct door gereden naar Launceston, waar we steeds douchen ligt in een stuk natuur waar je ook mooie wandelingen kan maken. We hebben besloten om dit eerst te doen en daarna pas te gaan douchen, wel zo lekker om weer schoon in de auto te zitten. We hebben verschillende routes in een gelopen. Omdat we vaak wel iets verder willen dan het gebruikelijke stukje. Hier herkende twee mensen ons nog van de wandeling in Cradle Mountain. Van Randall hadden we inmiddels een berichtje ontvangen dat we zondag om 08:00 uur konden komen werken. We hebben toen besloten om door te rijden naar Ben Lomond National park. Het valt ons op dat je in dit soort parken waar toch duizenden mensen per jaar komen. Het grootste skigebied van Tasmanië in ligt altijd alleen maar bereikbaar is via een off road weg. Dus eerst weer de nodige kilometers naar boven om op de kampeer plaats voor die avond aan te komen. Deze stond inmiddels al lekker vol en hebben we ons onderaan in een hoekje gewurmd. Tijdens het koken die avond kwam onze vriend de Walibi al steeds even gedag zeggen. Blijft toch geweldig dat je staat te koken en op nog geen meter van je vandaan een wild beest zit. En toen was het tijd voor de zonsondergang, wat een geweldige kleuren vallen er over de vallei heen en wat is het weer prachtig om te zien. Omdat de zon achter een aantal bomen viel konden we de ondergang niet echt zien. Dus de drone maar even de lucht in. Verschillende mensen jaloers kijken hoe tof het er uit zag op ons scherm. We hebben ons best gedaan om mooie foto’s te maken voor jullie. Zaterdag hebben we niks gedaan en lekke rond om de auto gehangen. We willen graag in dit park nog een wandeling maken maar hadden beide totaal niet zin om alles in te pakken om eerst naar de start van de wandelingen te rijden. Het was helaas te ver om vanaf de camp spot er naar toe te wandelen. Gelukkig hadden we wel aardig bereik op deze plek en konden we even bellen met onze ouders. Ondertussen kwam onze vriend de Walibi weer lekker kijken. Of we per ongeluk nog iets te snoepen lieten vallen. Maar helaas we proberen altijd alles op te ruimen en wild life niet te voeren. Zondag ochtend werden we om 08:00 uur verwacht bij Berried in Tas. We zaten een 70 kilometer van ze vandaag dus het was vroeg en in het donker opstaan om op tijd te zijn. Hier hebben we een hele korte uitleg, eigenlijk stelde het niks voor, gekregen over hoe en wat de bedoeling is die dag en hoe je frambozen moet plukken. Wij als twee groentjes zijn natuurlijk langzaam. Wat ons wel op gevallen is dat het allemaal niet zo netjes en eerlijk gaat tussen de mensen. De ene gunt je niks. Wij hadden maar 4 pakjes om te vullen terwijl andere en 12 per persoon hebben, wat betekend dat we ook eerder uit onze rij weg moeten en eerder onze bakjes moeten legen. Ook houden veel mensen zich niet aan de hygiëne regels. Dus we kijken dan ook uit naar werken als supervisors en hier meer op te kunnen letten. Maar helaas vandaag nog niet het geval. Na een dag hard werken hebben we uiteindelijk 21 grote dozen met in elke doos 12 kleine doosjes die je in de winkel koopt geplukt. Inkomsten samen die dag is $166,00 dollar. Je wordt hier namelijk betaald per bucket. Levert dus eigenlijk niks op en we willen dit ook niet blijven doen. De gemiddelde plukker plukt die dag in z’n eentje 20 dozen. Dan is het al een wat betere in komsten. Maar we hebben een voldaan gevoel hebben een leuke dag gehad en hebben vooral genoten dat we lekker samen hebben staan werken. Na werk zijn we lekker naar huis gegaan. Nou ja huis onze vaste camp spot en ons huis hebben we steeds bij ons. Maandag hebben we maar weer eens een wasje gedraaid omdat we inmiddels al 2,5 week alleen maar aan het gratis kamperen waren moesten we dit keer een was draaien in een wasserette. Hier heeft Jord een oude dame nog geholpen met de was in en uit de droger te halen. Daarna zijn we met de auto naar wat garages gereden omdat we een niet thuis te brengen geluid horen bij de veringen achter, voornamelijk in de ochtend of als we heel schuin staan. De eerste twee garages hadden geen plek en wilden niet eens naar buiten mee lopen om even te luisteren. De derde garage geeft aan dat het de stoppen zijn in de vering die een piepent geluid maken. Niet heel erg maar vervangen vd vering achter is nog steeds wel een slimme optie. Ook gaf hij aan dat de remmen bijna op zijn voor dat wisten we zelf al en willen dan ook kijken of we deze of volgende week deze kunnen laten vervangen. We moeten t.z.t nog twee nieuwe banden hebben maar daar kunnen we nog heel even mee wachten. Inmiddels hadden we van Randall ook weer bericht dat er deze week dinsdag, donderdag en zaterdag geplukt wordt. Wij hebben besloten om dinsdag niet te gaan maar tweedagen na een ander nationaal park te rijden. Maandag avond weer op onze vaste plek gestaan. Hier een tijdje met beetje raar Canadees (frans sprekend) meisje staan praten. Wat kon ze slecht engels zeg. Er staat hier op de camping een oude man, waar Jord nog even mee heeft staan praten we zien hem de afgelopen dagen al vaker en wat vaker ook bij andere staan. Op een gegeven moment kwam er een jonge en een meisje op ons af of we de oude man ook al hadden gesproken. Hij was namelijk erg vaag er raar naar hun geweest. Bleek dat hij ook al naar het Canadese meisje was gekomen om haar te helpen met het kampvuur en anders wel even met haar het bos in kon gaan om hut te gaan zoeken. Tegen de andere jonge lui, er was nog een vriend mee had hij gezegd dat als hij wilde ze wel kon vermoorden. En had hun ook een zaag gegeven, waarschijnlijk om hout mee te zagen. Uiteindelijk hebben we niks meer gehoord of gezien die avond en zijn we voor het slapen gaan nog ff naar de drie jonge lui gegaan. Die zaten lekker buiten bij een hout vuurtje een film te kijken, met een beamer geprojecteerd op de zijkant van de bus. We hebben sowieso geen enkele avond last gehad van de oude man dus we hadden zoiets komt wel goed. Dinsdag ochtend zijn we na een rustig ontbijtje richting de Wall of Jeruzalem national park gereden. We hebben in de buurt eerst boodschappen gedaan, het informatie centrum bezocht en toen naar de camping gereden. We hadden het plan om dinsdag een rustige dag te houden en woensdag de wandeling te gaan maken. We hebben een heerlijk plekje gevonden aan het water in een prachtige omgeving. Hele dag buiten lezen en spelletjes spelen om uiteindelijk te koken aan het water en te eten met een spectaculair uitzicht. Woensdag zijn we begonnen aan de wandeling, erg stijl naar boven en naar boven en nog verder naar boven, na een uur waren we beide erg kapot al en hebben we door gelopen tot het jagershuisje. Hier hebben we gepauzeerd en besloten om rustig naar beneden te lopen. Het park is eigenlijk bedoelt om een aantal dagen met een tentje in te trekken zodat je van plek naar plek kan lopen. En minder geschikt voor een enkele wandeling. Al kan het wel. Met moeën benen en een voldaan gevoel van heelrijk actief te zijn geweest zijn we terug gereden en staan we nu weer op onze vaste plek. En kunnen we morgen snel naar werk en dan eens overleggen wat de bedoeling is wat betreft plukken of waneer we als supervisor aan de slag kunnen.
Inmiddels zijn we bijna twee weken verder. Echt mega spannende dingen maken we nu niet mee omdat we tussen werken door steeds op de zelfde camping hebben gestaan. Het meest spannende is misschien wel de harde regenbui van een paar dagen geleden geweest. Aan het water in de beek was goed te zien hoeveel regen er gevallen was en daardoor hebben we werk eerder moeten afbreken. Op de camper plek hebben we geen internet dus contact houden met jullie allemaal is ook niet altijd mogelijk. Maar we doen ons best. We weten nu eindelijk wat de bedoeling is op werk en na een aantal dagen mee te hebben gedraaid bij de collega’s van Haverst support (supervisors) is ons verteld dat het niet meer nodig is om te plukken maar dat we alleen dit werk hoeven te doen. Drie dagen per week maximaal 36 uur per week. En wat doen we dan precies vragen jullie je vast af. Tessa zit in de functie QC (quality controle) op de foto’s zien jullie de karren staan. De plukkers gaan plukken en moeten dan wat ze geplukt hebben in de plastic bakjes doen. 12 van deze bakjes gaan in een grote paarse doos. Dit brengen ze dan naar de persoon met scanner. Hier worden de dozen gescand en zitten ze in het systeem, er wordt berekend wat ze gedaan hebben en wat ze betaald krijgen. Nadat het gescand is worden de dozen doorgeschoven naar Tessa ze controleert dan of er geen vochtplekken aan de onderkant zitten, alle frambozen heel zijn, of niet over of onderrijp zijn en als laatste het gewicht. Alle bakjes moeten een minimaal gewicht van 145 gram hebben. Als er frambozen die niet goed zijn tussen zitten haalt ze ze eruit en doet er goede in. Als blijkt dat er te veel doosjes niet goed zijn. Spreekt ze de medewerker hier op aan en laat zien wat er van ze gevraagd wordt. Jord heeft de functie al fruit runner. Dit houdt voornamelijk in dat hij de hele dag door met de koelwagen aan het rond rijden is. Nadat Tessa de frambozen heeft gecontroleerd gaan ze op een pallet in de koelwagen. Min totaal 120 paarse dozen. Deze brengt Jord dan naar de grote koel cel, met de vorklift haalt hij ze uit de auto en zet ze in de grote koelcel. Tevens zorgt Jord er voor dat er genoeg dozen en bakjes zijn, dus op de terug weg van de grote koelcel is het de koelwagen of de andere jute die we gebruiken vullen en dan de karren aan vullen. We hebben tot nu toe nog geen hele lange dagen gemaakt. De harvest moet nog beginnen en aankomende dagen en volgende week werken we nog om de dag. Verder bestaan onze dagen nog uit boodschappen doen. Afgelopen woensdag hebben we nieuwe remblokken onder de auto laten zetten en wasjes gedraaid. En toen waren deze twee slimmeriken vergeten het zonnepaneel van de auto af te halen en zijn we zo weg gereden tot bij de stoplichten mensen ons aan het seinen waren dat er en kabel uit de auto hing. Nou jullie snappen vast wel hoe het er even in de auto aan toe ging. Zeker niet boos op elkaar alleen geschrokken en vreselijk stom en bang dat we een nieuwe moesten kopen. Kabel snel naar binnen gegooid en de zelfde weg teruggereden en daar vlak bij de wasserette lag het paneel op de grond. Waarschijnlijk om dat deze opvouwbaar is was het paneel nauwelijks beschadigd. Wat krassen en de aansluitingen vd kabel die uit de auto hing als de aansluiting die aan het paneel waren waren flink beschadigd. Na weer op adem gekomen te zijn en onze handjes niet meer trilde zijn we naar de Bunnings gereden en hebben twee nieuwe aansluitingen gekocht. Deze heeft Jord en opnieuw aangemaakt en tot nu toe lijkt alles te werken. Geluk bij een ongeluk. We zaten ook te lekker te kletsen toen we de auto in stapten. Ondertussen genieten we van de Walibies die geregeld nog langs lopen de grote spinnen die op onze tent zitten en ander wild life. We zijn aan het kijken of we volgende week een paar dagen ergens heen kunnen en dan hopelijk weer een langer spannend verhaal hebben. Helaas is dat de afgelopen weken niet het geval al zijn wij wel intens blij met de bankrekening die weer een aanvulling heeft gekregen donderdag voor het eerste.
Voor alle thuis zitters hopelijk weer een paar minuten wat anders/ afleiding met ons nieuwe verhaal. Zoals jullie weten doen we op het moment niet veel anders dan werken en op de camping bij Liffey Falls staan, wat we trouwens een erg fijne plek vinden en ons er redelijk thuis voelen. Zo nu een dan een vuurtje maken en er lekker op koken. Vinden we beide heerlijk en leuk om te doen. Of het eten er echt lekkerder door smaakt weten we niet maar we denken van wel. Het werken gaat ons goed af en hebben het naar ons zin. Veel mensen proberen een loopje met je toenemen of doen dat ze je niet verstaan. Dat geeft soms ergernissen bij ons en onze collega’s we merken dan ook dat onze manager die er nog niet zolang is zoekende is naar een manier om alles voor iedereen duidelijk en overzichtelijk te maken. We bieden vaak aan of we daarmee kunnen helpen. Van de week kregen we beiden even het gevoel dat we steeds werden aangesproken op diengen die we wel of niet deden. Maar het enige wat we deden is gehoor geven aan de hoofd supervisor van die dag (de zus van onze manager, Randall) dus hebben we even tegen Randall gezegd dat we het niet heel leuk vonden hoe het die dag ging. De volgende dag werden we afgebeld en op zaterdag kregen we het rooster voor de komende twee weken. Ze doen hier roosteren en betalingen altijd per twee weken en wat bleek we waren geen dag ingeroosterd. Daar baalde we flink van en hadden het gevoel omdat we onze mond open hadden gedaan we hier voor gestraft werden. Omdat we toch boodschappen en andere zaken aan het regelen waren zaterdag dachten laten we even bij de boerderij stoppen, komen we toch langs op de weg naar Launceston en vragen hoe en wat. Randall gaf aan dat ze druk bezig is aan het kijken welke mensen er wel of niet als Harvest support (supervisor) kunnen werken. En dat er een groot aantal nog niet aan het werk geweest is in deze functie dus zo het rooster moest maken. Ze gaf ook aan dat het niks te maken had met onze op en aanmerking van twee dagen eerder. We hebben gezegd hoe wij in de situatie staan en wat we denken. We zijn nu twee weken vrij en zijn van plan om nu het nog kan wat dingen van Tasmanië te gaan bekijken, drukke steden of soort gelijken plekken slaan we over. We gaan voornamelijk naar parken en proberen wandelingen te maken en bij mensen uit de buurt te blijven. We zijn op het moment van schrijven twee dagen naar het Freycinet Nationaal Park. Net even van een mooi uitzicht genoten en staan nu op een kampeer spot voor vanavond. We dachten lopen even naar het strandje toe, hier zagen we een heel leuk klein krab/kreeft achtig beestje lopen en zich in het zand nestelen, zoals ook te zien op het filmpje. Tot dat we verder wilde lopen en zagen dat het er niet een maar duizenden misschien wel miljoenen waren. Wat tof om dit na bijna 4 weken Tasmanië te zien. We geniet zo van elk wild dier wat we tegen komen en dan vooral van de gene die we nog niet gezien hebben. Op de rest van de foto’s en filmpjes kunnen jullie misschien zien en een idee krijgen van hoeveel het er geweest moeten zijn. Dan een paar dagen terug we zijn boodschappen gaan doen en komen terug bij Liffey Falls. Hier staat een caravan vlak bij een van onze vaste plekjes op deze camping. Uiterst vriendelijke mensen waar we even mee staan te praten. Op een gegeven moment geeft de man aan dat ze zo even de generator moeten aan doen en als we willen mogen we zijn Batterij lader gebruiken om onze grote batterij mee een boost te geven. Hoe vriendelijk en behulpzaam gelijk. We maken dan ook graag gebruik van het aanbod. De volgende dag moeten we nog wat boodschappen doen en hebben de avond er voor aan geboden als we iets voor ze meekunnen brengen ze dat dan moeten laten weten. In de ochtend komt Peter naar ons toe en vraag of we een doosje van 6 eieren en een pak volle melk willen meenemen. Dat doen we en nemen ook een pakje speculaasjes voor ze mee, ja die kunnen we hier kopen in de winkel. Ze zijn dol blij en ze willen ons wel knuffelen omdat ze het een aardig gebaar vinden. Het knuffelen slaan we met alles wat er nu speelt toch maar over. Die avond mogen we weer gebruik maken van de batterijlader, die we misschien ook zelf maar moeten gaan kopen. En kunnen onze batterij weer een boost geven. Nu dan even terug hoe we ons de afgelopen dagen gevoeld hebben en voor welke keuze we gestaan hebben. Uiteraard is het een groot drama wat zich afspeelt in de wereld omtrent het Corona virus. We hebben dan ook samen en met onze ouders overlegd wat we moeten doen. De keuze was terug gaan naar Nederland, geen werk beide hebben, geen huis hebben en als gekken proberen van de auto af te komen en vliegtickets te vinden. Of in Tasmanië blijven waar er op dit moment 22 mensen besmet zijn. Waar de grenzen van dicht zijn en iedereen die het eiland nog opkomt verplicht twee weken in zelf quarantaine moet gaan. We kunnen hier nog steeds werken. Kunnen boodschappen doen en bijna overal naar toe waar we willen. Naar lang wikke en wegen en op advies en in samenspraak met onze ouders hebben we besloten om hier te blijven, we voelen ons nog steeds veilig, letten op elkaar en op wat en waar we naar toe gaan. Maar we kunnen jullie wel een ding zeggen het is een moeilijke keuze geweest en we praten nog elke dag over of het de juiste keuze is geweest. Ver van onze vrienden en familie vandaan in deze tijden is soms best pittig. Maar ook nu voelen we ons een team. Zijn we intens blij dat we samen zijn en kunnen we samen de situatie bekijken en per dag bepalen wat we willen. Inmiddels zijn we bij de ambassade aangemeld en blijven we het nieuws op de voet volgen. Sorry om te zeggen maar we gaan nu genieten van een heerlijke wel verdiend biertje buiten in de zon voor ons huisje. We denken aan jullie hopen dat iedereen gezond blijft en missen jullie op sommige momenten nog harder. We houden van jullie allemaal en laten we hopen dat alles snel weer rustiger gaat worden.
Wat kan reizen ook een enorme hoeveelheid stress met zich meebrengen pff. We dachten 4,5 week geleden eindelijk hebben we ons plekje gevonden in Tasmanië. Binnen no time hebben we een leuke job gevonden hebben een mooie kampeerplek waar we ons veilig voelen en kunnen eindelijk gaan genieten van Tassie. Het rooster op werk liep nog niet helemaal soepel dit kwam vooral omdat het pluk seizoen nog niet volledig opgang was gekomen dus ipv elke dag plukken was het vaak om de dag. Dat was voor ons een van de redenen om nog niet naar andere plekken, steden of nationale parken te gaan. En toen zoals jullie weten kwam het nieuws van het Corona virus. Hier hebben we in ons vorige stuk ook al over geschreven en wat onze plannen en ideeën waren om te doen. In Tasmanië blijven op onze kampeer plek en zoveel mogelijk bij iedereen uit de buurt blijven en zoveel mogelijk kunnen werken. We wisten inmiddels dat we twee weken niet ingeroosterd waren dus waren we naar Wineglass Bay. Toen we die avond weer terug kwamen op onze vaste plek. Was inmiddels erg rustig op de kampeer spot dus alleen maar goed met zo min mogelijk mensen. Kwamen er rond een uurtje of 6 twee Rangers aan rijden die bordjes kwamen ophangen. “Campground closed” en toen zakte de moed bij ons in de schoenen we denken zelf even zover dat het door de zool weer naar buiten kwam zover zakte het. Je begint je reis met problemen met de juiste auto vinden, dan moet je bijna een soort van vluchten voor de bos branden en sta je een week bij de grens vast. Auto kapot. Vreselijke warmtes in west Australie op de terug weg nog je voorruit aan diggelen. Om eindelijk de koelte op de zoeken op Tasmanië en dan gebeurd wat er gebeurd in de wereld. Waar door eigenlijk iedereen last heeft. Alleen voor ons kwam het erg hard binnen. De plek waar we ons veilig voelde en waar we woonden ons huis dus werd gesloten. En dan niet alleen die spot maar elke kampeer plek zowel betaald als gratis. Hotels hostels alles gaat op slot. Wat moet je dan. Stel je voor dat de bank, verhuurder van de woning waar je waarschijnlijk nu zit en dit leest voor je deur staat en je tot de volgende ochtend hebt om te verblijven en dan weg moet. Iets anders…? Nou nee dat is er dus niet. De park beheerders kunnen je niet zeggen waar je heen moet. Na een redelijke rot nacht te hebben gehad de volgende ochtend vroeg direct naar de boerderij gereden, het was de bedoeling dat we wat dagen zouden gaan plukken om toch wat geld te verdienen. Hier hebben we onze manager gevraagd of ze ons konden helpen. We moesten de eigenaar maar nog eens vragen of we niet daar op het terrein mochten overnachten. Hier kregen we niet direct antwoord op en we zijn toen naar Launceston gereden. Daar maar bellen en internetten om te kijken of we iemand of iets aan informatie kunnen vinden waar we dan moeten verblijven als er nergens een plek is waar we legaal en veilig ons huis kunnen neerzetten. Eerste stop de politie. Die vertellen ons dat ze nog niks weten en dat we naar Tasmanië service aan de overkant van de straat moeten gaan. Daar krijgen we een telefoon nummer, gemeentehuis van Launceston. Deze kunnen ook niks beantwoorden van onze vraag en schakelen ons door met een ander nummer. Daar neemt niemand op en spreken we de voicemail in om te vragen of ze terug kunnen bellen, we zijn nog steeds niet gebeld en weten ook eigenlijk niet wie dit geweest is maar we proberen alles. Inmiddels zijn we een twee uurtjes verder. We proberen nu de park beheerders te bellen. 15 minuten met de uiterst vriendelijke en begripvolle medewerker gesproken maar ook hij kon ons niks vertellen en helpen. Wat bijna iedereen als antwoord had was. De overheid heeft dit gisteren avond besloten en meer weten we zelf ook niet. Toen weer terug naar de boerderij. Daar kregen we te horen dat we niet op de boerderij konden blijven want ja dat ging niet met verzekeringen. We kregen het gevoel dat ze ons liever kwijt dan rijk waren. Met een rot gevoel maar weer terug naar Launceston terug naar de politie. Hier kwamen we met een super vriendelijke mevrouw in gesprek. Deze kwam met het voorstel dat als we terug konden komen naar NL we bij haar onze auto mochten neer zetten voor 6 of 12 maanden hoelang het ook ging duren. Dat gaf ons een klein beetje hoop en we zijn direct gaan kijken wat we konden vinden aan vliegtickets. € 15.000. dat was dus een grote no-go. Ondertussen met verschillende mensen in Nederland nog contact het was inmiddels daar midden in de nacht maar we mochten en konden blijven bellen. Ook daar dus voor sommige rot nachten. Weer eens terug naar Tasmanie Service en een antwoord willen hebben. Daar kregen we nu weer een andere naam en nummer en zijn we die weer gaan proberen. Hier kwamen we ook niet mee verder dan alleen weer een andere naam. Hier zijn we langs het kantoor gegaan en kregen we te horen dat er niemand beschikbaar was maar dat ze ons voor eind van de dag nog zouden terug bellen. Uiteindelijk kregen we Simone aan de telefoon en deze vrouw was uiterst vriendelijk, behulpzaam en meedenken. Ze hoorde ins verhaal aan en ging nu direct nog mensen bellen en proberen of ze meer informatie kon krijgen. Wij waren inmiddels omweg naar een kampeer plek waar collega’s van de boerderij gekampeerd hadden. Met dat we daar aankwamen stonden er twee mannen bordjes op te hangen dat ook deze plek dicht zou gaan. Met deze twee even staan praten en die baalde ook dat ze ons niet konden helpen en dat ze het schandalig vinden dat we aan ons lot worden overgelaten. Maar helaas. Wij weer terug naar de boerderij en onze franse collega’s op de hoogte brengen. Nadeel zij spreekt geen woord engels en hij kan nog net Hallo en goodbye zeggen. Hier kregen we ook nog even een sneer van een collega waar we het eerst heel leuk mee hadden dat we ons eerst moesten melden voor we het terrein opkwamen. Nu voor de laatste keer terug naar Launceston om te internetten en proberen iemand aan de telefoon te krijgen. De Corona hotline maar eens proberen dan. 32 minuten aan de telefoon en het enige was ja we weten niks en je moet het zelf maar uitzoeken. Toen kregen we Simone weer aan de tel ze was druk met alles aan het uitzoeken maar wist en kon nog niet veel zeggen. Ze stelde voor de volgende ochtend nog keer met ons te bellen. Wij inmiddels dood op van hele dag heen en weer rijden, bellen en geen antwoorden krijgen maar richting onze kampeer plaats gereden. De bordjes closed hingen er nog steeds en er stond nu ook een groot lichtgevend, je kent het wel zo’n wegwerkzaamheden bord. Met de tekst this campground is closed op. Hier stond een mevrouw met haar twee kinderen ze vertelde dat de Ranger net geweest was en ze toestemming hadden gekregen om te blijven ze zouden zaterdag de ferry naar het vaste land hebben. Deze vrouw was erg zweverig en vaag. Ze overleefde het allemaal wel want ze konden leven van gras, dronken veel gember thee dus er zal ze niks overkomen en ach als ze wel corona kreeg wat maakte het uit de natuur was tenslotte bezig met ons allemaal te waarschuwen. Of was het toch de overheid en was het een samenzwering. Want Telstra (telefoon maatschappij hier) was de laatste weken bezig met op eens het netwerk te verbeteren dus het is geen corona maar de overheid die dit doet. Oké tijd om bij deze vrouw uit de buurt te gaan en onze tent op te zetten. Snel gekookt, nou ja het eten wat we gelukkig de avond er voor gemaakt hadden opgewarmd en naar bed gegaan. Redelijke nacht gehad en de volgende ochtend weer naar Launceston gegaan. Weer met van alles aan de telefoon proberen te komen. Ondertussen waren er al verschillen de familie en vrienden die probeerde contact te leggen de afgelopen dagen met mensen hier en eventueel op Tasmanië. Waar we iedereen mega dankbaar zijn. Ook Anne-Marie was druk bezig en had inmiddels zelfs al contact gelegd met All you need is love. Een aantal uitzendingen terug zijn er mensen vanuit Tasmanië geweest en wie weet konden die wel helpen. Wij hadden inmiddels een contact persoon van het programma en die hebben we gebeld. Er was inmiddels contact geweest met deze mensen en we konden contact met hen gaan zoeken of ze iets voor ons konden betekenen. Wederdienst is dat we wat filmpjes zouden gaan maken voor het programma. Na een goed telefoon gesprek kregen we nieuwe hoop. We zijn door gereden naar Launceston en net na 9 uur hadden we contact met Simone. We hadden inmiddels van de Spirit of Tasmanië bericht ontvangen dat we de volgende dag met de ferry naar het vaste land konden gaan als de auto onder de 2.1 meter zal zijn. We zijn toen direct door gereden naar Dovenpoort. We hebben hier voor gekozen omdat met de veranderingen op Tasmanië we ons steeds minder veilig zijn gaan voelen en met maar twee ziekenhuizen en 10 beademing apparaten op het eiland we meer kansen op het vaste land hebben. Dit ook omdat we inmiddels via andere vrienden lijntjes aan het uitgooien waren op het vaste land of daar mensen zouden zitten die ons konden helpen. Eenmaal bij de haven bleek de auto net iets te hoog te zijn. De tent eraf halen is geen optie het is ons hoofd verblijf dus dan maar kijken wat we dan kunnen doen. Het bleek om een paar centimeter te gaan. Inmiddels weer met Pim contact die weer via een collega contact had met familie op het vaste land. Na een drukke dag en geen camping te kunnen vinden waar we nog mochten en konden overnachten maar besloten op een parkeer plaats te gaan staan. Hier hebben we besloten en gekeken of we de trap van de tent konden halen om zo laag genoeg te zijn voor de ferry. Dit is uiteindelijk gelukt en hebben we die middag een go gekregen dat we mee konden gaan met de ferry. Na een paar uur slapen in de auto werden we om vier uur wakker van een vaag figuur wat naast de auto stond. Klaar wakker en met nog steeds een beetje schik net als in het begin van onze reis toen dit gebeurde in het achterhoofd besloten om maar richting haven te gaan. Inchecken was pas 2 uur later maar daar zijn meer mensen. Hier hebben we op een parkeer plaats gewacht en zijn we maar serie gaan kijken. Om 6.00 uur konden we dan eindelijk inchecken en aan boord. En ja hoor we konden het zelfde dek, dek 2 in rijden waar we op de heenweg ook gestaan hadden met de auto. Dat verdomde trapje hadden we er nooit af hoeven te halen. Pfff. Maar ja hij was er nou al af. En naast wie konden we met onze auto aan boord, jawel de vrouw met haar kinderen en rare ideeën van twee avonden terug. Gelukkig moesten we niet in de auto zitten de hele reis en konden we aan boord direct naar onze hut. De spirit of Tasmanie had een paar dagen terug onze boeken van 9 mei aangepast van de ochtend toch naar een avond toch met gebruik van een hut zonder meer prijs. Die hut was ook mee gegaan met het om boeken van onze tocht dus aan boord naar onze hut gegaan waar we een lekker bedje een uitstekende douche en toilet tot onze beschikking hadden. We hebben de hele dag dan ook niks anders gedaan dan slapen, film kijken en drie keer douchen hahah. Na een prima overtocht stonden we om half 7 op het vasteland. Wat een raar en ook wel rot gevoel hadden we. We wilden hier nog niet zijn maar eigenlijk voor onze veiligheid moesten we wel. We hadden eerst het idee om naar Lorne te rijden. Ja die naam hebben jullie al vaak langs zien komen omdat het onze favoriete plek is. Niet zeker of daar wel iets open zal zijn. Maar we kennen de omgeving. Het idee was snel de stad uit en een hamburger bij een bekende keten met een M te gaan eten. Toen we het mega fijne nieuws van Pim kregen. We waren welkom in NSW bij Elsbeth en Andrew op hun boerderij. Met tranen in onze ogen van geluk en verdriet hebben we onze hamburger op gegeten en zijn we richting NSW gaan rijden. Omdat we uitgerust waren en het idee hadden dat we zou snel mogelijk de grens tussen VIC en NSW over wilde zijn hebben we gelijk de eerste 400 kilometer gereden. Gelukkig was het alleen maar snelweg dus dan is in het donker rijden relatief veilig. Rond 24:00 gestopt op een rest area met het idee een paar uur in de auto te slapen. Jord kon zijn draai niet vinden en Tessa werd er ook wakker van. Toch besloten op de tent open te gooien wat we het liefste niet doen op een rest area maar er stond een grote caravan 4 auto waar mensen in sliepen en nog een auto met rooftop tent dus voelde wel veilig. En wat waren we blij want zo konden we lekker liggen en goede nacht slapen. Gisteren zondag de 29e hebben we de laatste 700 kilometer in een keer gereden. Tegen 5 uur kwamen we op de boerderij aan. En werden we uiterst fijn en vriendelijk ontvangen. Helaas moeten we afstand houden wat raar voelt. Andrew zei direct al jammer anders konden we lekker een biertje drinken samen. We mogen in de cottage verblijven waar we een eigen badkamer hebben en in hun oude huis wat eigenlijk weg moet kunnen we de keuken nog gebruiken. Na een heerlijke douche gisteren avond en een goede nacht slapen zijn we vandaag naar de dichtstbijzijnde stad om boodschappen te doen gereden (30 minuten) dus voelt wel redelijk afgezonderd hier. En toen merkte we weer hoe duur boodschappen doen zijn hier. Ruim $450 dollar voor ongeveer 1,5 week aan eten. Zo proberen we weg te blijven van de stad. Waarschijnlijk kunnen we mee gaan helpen op de boerderij en misschien zelfs nog wat gaan verdienen. Maar hoe en wat zullen we in de komende dagen horen en bespreken.
Zo weer eens een lekker lang verhaal waarschijnlijk zonder enige lekkere opbouw en genoeg fouten maar deze twee dyslecten doen hun uiterste best.
Lieverds we zijn veilig en gezond en hopen dat jullie dat ook allemaal zijn en blijven.
Liefs T & J
Adventure is out there. 