De prachtige omgeving van het zuiden

We hebben weer wat mee gemaakt hoor. Niks negatiefs maar alleen maar moois. Nadat we weer een heerlijke nacht hebben gehad bij een YPF, het begint beetje ons thuis te worden, zijn we vanuit Rio de Gallegos doorgereden naar El Calafate een route van ongeveer 300 kilometer. Ons plan was de dag er op naar de Perito Moreno gletsjer te gaan. Dit is de op twee na grootse zoet water reserve ter wereld, Zuid Patagonische ijsveld. De gletsjer eindigt in een fjord, waar het ijs 60 meter dik en 5 kilometer breed is. Per dag schijnt de ijsmassa 1 tot 2 meter verder.

In Calafate hebben we op een mooie plek aan turquoise blauw water geslapen. Veel wind dus eind van de avond toch de bus even met de kont naar de wind gezet. De volgende ochtend wilde we Marlee weg brengen naar een hondenoppas. Hier aangekomen zagen we alle hondjes in een kooi zitten en werd ze door de dag heen gewisseld om even hun behoefte buiten te doen. Dit voelde voor ons niet goed en hebben Marlee er niet achter gelaten. De gletsjer licht in een natuur reservaat waar de hond niet mee naar binnen mag. We zijn er toch maar heen gereden en bij de ingang werden we inderdaad tegen gehouden of we een huisdier mee hadden. Ja die hebben we. Dan mogen jullie er niet in. Maar als je de auto net buiten het hek zet dan kan de auto daar blijven staan en vragen jullie om een lift. Dit deden we eerst bij een groep amerikanen dien met motoren en zijspannen aan het Touren waren. De Argentijnse gids had geen plek in zijn auto want hij moest dan alles er uithalen. Een van de amerikanen zijn nog onze spullen kunnen wel even in hun auto. Hebben jullie een helm mee dan kan je achter op, maar helaas die hebben we niet mee. Al hadden we ze mee waren ze waarschijnlijk wel gestolen op de boot hahah. We krijgen een lift van Iris en Daniel. Uiterst vriendelijke Argentijnen die weinig engels spreken en wij natuurlijk weinig Spaans. Waar we het super gezellig mee hebben. We vragen over en weer wat en komen toch een heel eind met elkaar. We dachten nog het is even heen en weer naar de gletsjer en dan weer terug. Maar alles bij elkaar zijn we toch dik 4 uur we geweest. Eerst een uitkijkpunt. Komen we de Amerikanen weer tegen die nog zeggen wat fijn dat jullie een lift hebben gekregen. We maken wat foto’s er rijden dan door. Daar moeten we parkeren en het laatste stukje met een busje mee naar de gletsjer. Hier spreken we af dat we 1,5 uur later weer terug zijn bij het busje en Iris en Daniel gaan hun kant op en wij ook. We lopen over de paden langs de voorkant van de gletsjer en genieten. En zijn blij dat we toch gegaan zijn. Terug bij de bus gaan we nog even het winkeltje in en kopen zelf een koelkast magneet voor in de bus. De rest die we gekocht hebben in Europa zijn we helaas allemaal kwijt. Jullie weten wel waardoor. En kopen een kaart voor Iris en Daniel. Iris zit buiten te wachten en ze wil de kaart even zien. Zegt dan die is mooi. Als Daniel ook weer buiten staat geven we de kaart en wil ze hem eerst niet aannemen. We hebben er wat opgeschreven. En dan moeten ze hard lachen en krijgen we beide een box. Ze vinden het een super gebaar. Terug de auto in richting Wester en De Mar. Dit keer rijd Iris wat sneller en vaker in de juiste versnelling terug. Bij de Wester komen ze nog even naar Marlee en de bus kijken. En krijgen we beide een hele dikke knuffel. Misschien niet corona Proof maar soms heb je die wel nodig en is het fijn om er een te krijgen. We gaan terug naar El Calafate parkeren weer op ons plekje van de avond er voor. We regelen nog even snel wat papier werk voor de grens. Bellen met de moeder van Jord die de reisverzekering aan de andere kant aan de telefoon heeft en met beide telefoons op speaker regelen we toch de juiste papieren, hopen we. We zullen het vd week bij de grens zien. We kunnen ook een PCR test regelen voor zondag 27 feb 2022. Maar dan alleen tussen 9 en 10 in de ochtend. We besluiten dan ook om toch nog een heel stuk te rijden die kant op. Helaas zit er een stuk onverhard bij en na 20 kilometer en inmiddels al 20.00 besluiten we om te keren terug naar Tres Lagos. Als het goed is moet er nog een weg zijn en die willen we de volgende ochtend pakken. Tessa spot onderweg nog een Pichi. Dat is een Argentina armadillo. Dit wilde we graag zien, en de vorige keer waren we te traag. Het zijn verdomd snelle beestjes. We vinden in Tres Lagos een plekje en kunnen eindelijk wat te eten maken. Om 21:00 eten we wat en duiken ons bedje in. De volgende ochtend ontbijten we en vervolgens onze weg. Bij het kruispunt willen we nu rechtdoor voor de verharde weg. 300 meter verder begint het onverharde al. We overleggen en besluiten dan toch Ruta 40 te nemen en de 70 kilometer onverhard te gaan rijden. Het is gelukt en zijn er zonder keer scheren van afgekomen. Tessa haar ogen spotten van alles en we komen nog even mega grote Andescondor tegen. We doen ons best voor een mooie foto maar het beest is erg schuw. Hij of zij opent de vleugels met een spanwijdte van 2,70 tot 3,20 meter. Moet een aantal keer hard slaan om in de harde wind die er staat om hoog te komen en vliegt/ zweeft dan rustig weg. We hebben Marlee maar in de auto gelaten.

Het is alweer 1 maart. En we zijn gisteren de grens overgestoken met Chili. Maar eerst nog even twee dagen terug. Een week of twee geleden stonden we bij de Jumbo in Comodoro Rivadavia. Waar we met een Duits stel hebben staan praten. We hadden niet verwacht ze nog tegen te komen. Afgelopen zondag ochtend 27 februari 2022 in Perito Moreno stonden we netjes rond 8:50 bij de locatie voor onze PCR test. We kwamen als derde aan. Tussen 9 en 10 zouden we de test hebben. Het was 9 uur, kwart over 9 en inmiddels een lange rij mensen en half 10. Maar we konden nog niet naar binnen met z’n allen. Gelukkig tegen kwart voor 10 kwam er iemand met een sleutel. We sloten achteraan in de rij maar werden door een uiterst vriendelijke Argentijn naar voren gehaald wat we waren voor hem aangekomen bij de locatie. Allebei wat papiertjes invullen. Stokje door de mond en neus en betalen. Terug naar de auto een lekkere relaxte middag. Tot er op de deur werd geklopt het waren de Duitsers. We hebben even met ze staan praten en ze hadden nog een jong Duitst stel ontmoet. Ze zouden even gaan kijken bij het andere tankstation maar kwamen misschien wel terug bij ons staan. Dat deden ze ook. Met het jonge stel hebben we wat van onze enorme hoeveelheid Argentijnse pesos geruild tegen wat Chileense. We stonden net te koken toen, sorry zijn even de namen kwijt. Zei naar ons toe kwam en vroeg of we straks wat kwamen drinken samen met het jonge Duitse stel Max en Julia. Dus na het eten zijn we bij hun in de camper gaan zitten en hebben we een heerlijke avond gehad en lekker over reizen gepraat. Tegen de avond kregen we onze testen binnen gelukkig allebei negatief. We zaten nog in onze 8 weken nadat we corona gehad hadden dus altijd een kans dat je nog positief test. Maandag ochtend vroeg op gestaan om naar de dierenarts te gaan voor Marlee. Helaas alles dicht. Misschien lukt het bij Senasa dan met het oude papier van de dierenarts wat we geregeld hadden voor Ushuaia. Maar nee ook Senasa dicht. En toen viel het kwartje, het is carnaval. We reden net langs het politie bureau waar een agente richting haar auto liep. We stoppen en vragen of ze meer weet en verteld ons wat we inderdaad dachten alles is tot woensdag gesloten. Ff stress want de PCR testen zijn 72 uur geldig en hebben niet zo zin om nieuwe te doen en extra kosten te maken. Dus toch maar richting de grens gereden in het laatste dorp voor de grens Los Antiguos zou ook nog een dierenarts zitten. Die was idd gelukkig open. We vragen of het papier van Senasa nog goed is. Ze vult een nieuwe gezondheidsverklaring in. Niet dat ze naar Marlee heeft gekeken, nou ja ze heeft wel gekeken hoe lief Mar op de grond zat te wachten. Betalen omgerekend ongeveer €8,- en gaan dan richting de grens. Alles gaat super soepel. We waren best een beetje gespannen voor de Chileense grens wat het moet een van de lastigste grenzen op het moment zijn met Covid. We hebben de afgelopen dagen van alles geregeld. Papieren van de verzekeraar waar duidelijk op staat dat we voor minimaal $30.000 USD tergen corona verzekerd zijn. Hier voor moeten we voor chili het C19 formulier invullen. Dit is dat we een PCR test gedaan hebben en dus verzekerd zijn. Ook hebben we nog de pase de movilidad ingevuld. Zeg maar de Nederlandse corona bewijs. Aangeven dat we gevaccineerd zijn om de QR code te krijgen. Het DDJJ (Declaración jurada) ingevuld voor Argentinië. Eerst weer uitschrijven in Argentinië. De TIP (temporary import permit) ingeleverd de nodige stempels gekregen en toen door naar de Chileense grens. Tussen de Argentijnse en Chileense grens hebben we nog twee Israëlische jongens meegenomen. Bij de Chileense grens eerst alles voor Covid laten zien en laten invullen. Toen een antigenen test doen. Ja want de PCR test van de dag er voor zou wel eens nep kunnen zijn haha. Na de negatieve uitslag door na de Migracion, Aduana en Servicio Agrícola y Ganadero. Weer de nodige formulieren invullen een nieuwe TIP voor chili. Een formulier van de Chileense politie de PDI (Policía De Investigaciones De Chile) en toen Marlee haar papieren en de auto controle. Op een stuk kaas en een dicht pakje salami was de auto in orde. Toen Marlee en wat denken jullie alleen het paspoort moeten laten zien verder geen een enkel papiertje. En toen konden we de grens over en naar Chile Chico. Hier willen we een boot pakken maar de eerste mogelijkheid is a.s zaterdag dus we hebben besloten een paar dagen op een camping te gaan staan. Super vriendelijke mensen van oorsprong Belgisch (na WW2) naar Chili gegaan en inmiddels de 4e generatie. Mengel moes van belgen en italianen is het inmiddels. We zitten lekker bij te komen. Boodschapjes te doen. Wandelen en hebben een heerlijk zaakje gevonden waar we eindelijk weer eens een echte goede kop koffie kunnen drinken. Dat hebben we dan net ook weer gedaan.

We hebben de afgelopen dag lekker op de camping gestaan. Verschillende mensen ontmoet. Belgen, Zwitsers en nog een Duits Amerikaans stel. We hebben niet veel te doen gehad dan naar het drop lopen voor koffie of wat boodschappen. De supermarkten waren op een gegeven moment bijna helemaal leeg op alles in blik na. Geen verse groenen of brood. Dus we hebben maar een avond zuurkool met chorizo worstjes en appelmoes gegeten. Lekkere Chileens. Gisteren 5 maart 2022 was het dan eindelijk tijd om de boot te pakken. Deze zou vertrekken om 16:00. Omdat we niet heel veel meer konden doen stonden we er al om half 12. Dus aantal uur wachten. Op het kaartje stond 2 uur van te voren aanwezig. We waren dus ruim op tijd. Iets over 4 was de boot er eindelijk een kleintje. En we vroegen ons gelijk al af of we wel mee konden komen. We stonden er als eerste en de ene na de andere auto om ons heen mocht er op rijden. Dus wij maar vragen of we wel mee konden. Dat kon. na een half uur de twee laatste auto’s er proberen op te krijgen gingen we dan eindelijk tegen kwart voor 5 varen. Een prachtige route met mooie uitzichten om ons heen. Na bijna 3 uur varen kwamen we aan en hebben we nog een half uurtje doorgereden naar een mooi uitkijk punt waar we geslapen hebben. Vanochtend zijn we na een rustig ontbijtje met een gekookt eitje, het is tenslotte zondag, door gereden naar Coyhaique. Hier willen we proberen eindelijk die reserve band te gaan vinden.

Afgelopen maandag 7 maart 2022 zijn we direct naar de plaatselijke mercedes dealer gegaan. “Kaufmann” klinkt ook zo lekker Zuid-Amerikaans. Wanneer zou die hier heen verhuisd zijn. Als we het opzoeken zijn ze begonnen in 1950. Maar laten we verder gaan haha. Ze hadden de velg op voorraad maar helaas niet de juiste maat band. Blijkbaar een lastige maat voor hier want hij moest speciaal ingevlogen worden uit Santiago. Dit zou dinsdag of misschien woensdag worden. Dus bestellen afrekenen en weer naar onze kampeer plek. Dinsdag om 16:00 moesten we weer contact opnemen met Juan maar helaas geen vliegtuig met spullen. Wachten tot woensdag. Het leuke is dat we op een mooi plekje staan weer veel vriendelijke mensen tegen komen. Jonge lui die geïnteresseerd naar de bus komen kijken of andere campertjes die hier ook komen overnachten. Er staat een familie met een klein busje die al een paar dagen problemen hebben met de auto. Super leuk kindje erbij. We doen rustig aan lezen wat, koken lekker, en kijken in de avond als het te fris is om buiten te zitten of door de regen lekker een film. Woensdag hebben we wel contact met Juan, maar helaas geen succes. Het vliegtuig blijkt al een aantal dagen problemen te hebben dus ze ontvangen geen goederen. We gaan maar weer een keer naar de stad. Brengen de was weg, want daar is het wel weer eens tijd voor. De eerste mevrouw rekent ons meer dan €30,- dus we zoeken de volgende op. Hier is het donderdag klaar en voor de helft van het geld. Gisteren, donderdag ochtend, proberen het gezin hun busje te starten door hem naar achteren te laten rollen. Geen succes en hij staat nu richting het water en met elkaar naar boven duwen lukt niet. Toch te veel gewicht. Dus Jord stelt voor om de auto om hoog te slepen. Dus dat doen we. Ze komen naast ons staan die middag. De andere twee mannen die ook hier met hun campers staan komen er bij zitten en ze maken een heerlijke lunch klaar met vers gevangen vis. Er wordt regelmatig wat aangeboden van eten of biertjes. Maar omdat we nog een beetje hopen op een band, slaan we het bier af. Maar proeft Jord wel wat van de vis. Deze was heerlijk. Helaas krijgen we het bericht dat we geen band hoeven te verwachten. Er is wel een vliegtuig gekomen maar vol met medicatie en andere gezondheid middelen. Dus toch maar een drankje erbij gepakt. Dan komt een van de kampeerders, Fernando naar ons toe en nodigt ons uit zo naar zijn camper te komen kijken. We denken we komen zo wel even kijken. De andere mensen komen ook en hij begint uit te leggen dat zijn camper eigenlijk een groot foto toestel is wat hij gebruikt om foto’s te maken. Van de natuur en mensen. We krijgen een korte uitleg en het is op eens geen gek uitziende camper meer maar een tof kunst voorwerp, attribuut. Hij laat hele gave foto’s zien van een vulkaar die hij heeft gemaakt en we vragen of ze ook te koop zijn. En gelukkig zijn ze dat. We kopen er eentje bij hem. Vanochtend hadden we het plan om te gaan kijken of er andere auto zaken zijn die banden verkopen. Helaas hebben de eerste twee onze maat ook niet en de derde wil er alleen twee tegelijk verkopen, voor te veel geld direct uit een Chinese fabriek vandaan. Het zou een optie kunnen zijn als we nog langer moeten wachten dus rijden naar de mercedes dealer om even met Juan te overleggen. Die zegt dat hij goed nieuws heeft en er een vrachtbrief is verstuurd en de vracht zou moeten aankomen. We spreken af dat we om 16:00 terug zijn. We gaan de stad even is. Drinken ergens wat en hallen een vers gebakken empanada en bij een bakker een ander broodje. En als we die op hebben gaan we ergens even wat drinken. Om 13:00 krijgen we al een whatsapp dat de band er ook is. Dus we haasten ons naar de auto en de dealer. Want alles sluit hier in de middag. Helaas hebben ze niet de middelen om de band er op te zetten dus we moeten ook nog snel een banden zaak vinden die dat kan. De eerste 4 zijn dicht, lunch pauze maar dan komen we langs eentje die nog open is, voor €10,- zetten ze de band er op en lijnenen ze hem nog even uit. We kunnen verder met een reserveband. We hebben geen zin meer om door te rijden en besluiten nog een nachtje op ons vaste plekje inmiddels te staan. De band staat prachtig binnen in de bus. De klapstoelen in de zon en wij pakken er een biertje en wit wijntje bij.

De afgelopen dagen zijn we van Coyhaique rustig naar boven gereden naar Chaitén. Een prachtige route door de bergen met achter elke bocht een geweldig uitzicht. Het ene nog mooier dan de andere. 15 kilometer voor Puyuhuapi hadden we een prachtige slaapplaats gevonden langs een bergweg achter een enorme rots. Hier kwamen we aan nadat we een kilometer of 50 off road. Ze waren met het hele stuk bezig om er een nieuwe weg aan te leggen maar helaas hebben we die net gemist en hebben we hele stukken moeten rijden over gravel op stukjes net breed genoeg voor 1 auto. Maar wel met tegemoet komende vrachtwagens en ander verkeerd. Bij een uitkijkpunt nog even staan praten met een groepje motorrijders. Een stel wat al 20 jaar in Amerika woonde in de buurt van Denver maar oorspronkelijk uit NL komen. De gravel road was het waard en wat moesten we anders er gaan geen andere wegen. Vervolgens naar een slaapplek die geweldig uitzicht heeft. Het is een prachtig uitzicht op de bergen met uiteindelijk een prachtige zonsondergang. Die ochtend werden we wakker met het geluid van dolfijnen en zeehonden. We hebben die ochtend heel rustig aan gedaan en hadden eerst het idee nog een nachtje blijven maar tegen de middag toch gezegd zullen we een stukje door rijden. Dit gedaan en wel bij een prachtige plek terecht gekomen. Op een houten stijger die op omvallen stond zat daar een Ringed Kingfisher deze prachtige vogel deed ons denken aan de Kuukaburra uit Australie. Zo nu en dan vloog hij weg naar een tak in de buurt. Na de nodige foto’s en een heerlijke nacht slaap. Stonden we de volgende ochtend onze tanden te poetsen toen we in gesprek raakte met drie amerikanen die gingen vissen. Erg geïnteresseerd in wat we aan het doen waren en onze plannen zijn. Toen door naar Chaitén. Alleen maar genieten onderweg. Vanaf Chaitén hebben we een ferry geboekt naar Puerto Montt. De afgelopen tijd hebben we bijna het gevoel dat we weer in Noorwegen zijn met die Ferries. De ferry was geboekt voor donderdag 17 maart 2022. We hadden namelijk de hoop dat we vlak voor Chaitén naar een groot natuurpark konden gaan voor een dag of twee maar helaas mochten we niet naar binnen met Marlee. Dus toen maar door. We zijn gelijk naar het kantoor gegaan van de ferry om wat na te vragen over onze boeking. Helaas moesten we hier even een uur of twee wachten want ja veel is dicht in de middag. Om 3 uur ging het open en konden we met google translate en een uiterst behulpzaam meisje alles regelen en een dag eerder de ferry nemen. Dinsdag ging er geen boot dus is het woensdag geworden. Twee dagen op een camping dan maar. Na een week even douchen zou wel weer lekker zijn. Gelukkig redelijk betaalbaar. Dinsdag zijn we even naar het centrum gelopen. Nog wat boodschappen gedaan en een prachtige grote vogel gespot. We denken dat het de Zwarte gier is. Jord is later nog terug gelopen met de grote camera met de hoop op een betere foto. Vanochtend woensdag 16 maart 2022 stonden we om 8 uur bij de ferry. 3 uur van te voren aanwezig dus 11 uur vertrekken. 11 uur werd half 12. Maar we zijn inmiddels onderweg. Liggen lekker op bed. Het regent buiten. Enorme klappen van de golven en het ruikt naar koeien, er staan drie vrachtwagens met koeien naast ons. Maar we zijn weer onderweg.

Na een prima boot tocht die sneller voelde dan dat die ging. Zijn we direct een plekje gaan zoeken, op onze app die we gebruiken voor het vinden van slaaplekken hadden we al gelezen dat Puerto Montt niet altijd even veilig is. Er al een aantal keer was ingebroken in auto’s dus we besloten een stukje door te rijden naar de dichtstbijzijnde COPEC, de Chileens YPF. Hier kunnen we er eigenlijk altijd van uitgaan dat we veilig staan de tankstations zijn de hele nacht open en er is altijd beveiliging. Na een lekkere nacht zijn we de volgende ochtend naar Puerto Varas gereden, een leuk stadje met mooie winkels en veel gezelligheid. Lekker even doorheen geslenterd en toen weer door. Via een prachtige rond het Llanquihue meer gereden richting de Osorno vulkaan. Helaas hebben we die moeten overslaan zoals jullie inmiddels wel weten. Ivm de Mar. Maar we hadden al een leuke andere stad gevinden Valdivia een studenten stad waar we in het centrum geparkeerd hebben en lekker bij een brouwerij een biertje zijn gaan drinken en wat eten. De volgende ochtend een rondje gelopen en even langs de plaatselijke markt waar we verrast werden door de zeeleeuwen die er lagen te zonnen en te wachten op de resten van de vis die ze achterlicht neergooiden na het schoonmaken van de vis. Een leuke onverwachte verrassing weer. 18-03-2022 zijn we naar Temuco gereden. Eerst een half uur rond gereden om een plekje te vinden voor Wester. Dat is niet altijd makkelijk met een lange bus maar het is gelukt. Heerlijk rond gelopen door deze drukke en levendige stad. Bij een Pandaria een heerlijke empanada gekocht en genoten van alle kleurrijke figuren en mooie mensen op straat. Op de terugweg naar de auto nog een kilo prachtige aardbeien gekocht voor omgerekend € 1,70. Van dat soort prijzen worden we nou blij. Vandaag hebben we weer een stukje doorgereden richting Los Ángeles. Onderweg nog bij een waterval gestopt wat een heerlijke toeristische plek is. We zien wel een enorm verschil in de natuur nu we niet meer door de prachtige bergen van Patagonië rijden. Maar genieten doen we nog elke dag. Voor als je soms ziet hoe zwaar andere mensen het hebben. Bij een van de tol poortjes stond een oude mevrouw die koude drankjes en wat snackjes stond te verkopen. Je zag haar armen en handen trillen. Dat zijn wel echt de momenten dat we ons zelf zo gelukkig prijzen waar we vandaan komen en wat we kunnen en aan het doen zijn. We zullen echt nog wel meer van dit soort momenten gaan zien. Zeker omdat we nu nog in de meest rijke landen van Zuid-Amerika zijn. Maar destemeer genieten we.

We hebben weer het nodige meegemaakt hoor. Het begon allemaal zondag. Na een mooie route gereden te hebben kwamen we aan in de wijn streek Colchagua. Deze prachtige groene vallei met zijn heuvels, velden vol druivenstruiken en statige wijnboerderijen wilde we dan zeker ook niet over slaan. Wij reden naar Santa Cruz en zijn gestopt bij het wijnlandgoed Viu Manent. We lazen al goede recensie op iOverlander dus het moest goed komen. Iets voor 4 uur kwamen we aan, konden op de parkeerplaats overnachten. Helaas was er geen engelse tour meer die dag en sloot het prachtige restaurant om 4 uur al. Gelukkig was de cafetaria nog geopend en hebben we hier heerlijk een flesje witte wijn besteld en een borrel plankje met kaasjes en hammetjes. Wat wil je nog meer als met je eigen huis op een wijnboerderij staan en hun heerlijke wijntjes drinken. Die trouwens per fles €8,60 kosten. Na dat de cafetaria sloot om 6 uur zijn we terug gelopen naar de bus met nog een halve fles wijn van onze tweede fles. Deze hebben we bewust bewaard want er stond die avond iets goddelijks op het menu. Witte asperges met ham en een eitje. Nee niet uit blik maar echt verse witte asperges. Wie had gedacht dat we die hier zouden vinden. Heerlijke middag, heerlijk eten wij sloten de dag goed af.

De volgende ochtend zijn we verder doorgereden richting Valparaiso. Onze slaapplek van die avond een prachtige plek met uitzicht op zee. En overvliegende pelikanen. Dus na het eten de achter deuren open en liggend op bed genieten van de ondergaande zon. Vanochtend 22-03-2022 met ontbijt op bed weer genoten van het uitzicht met de deuren open. Maar toen was het toch echt wel tijd om door te rijden naar Valparaiso. Hier hebben we al slechte verhalen over gelezen en warings dat het er niet heel veilig is. Lek gestoken banden. Ingebroken etc. etc. Geen plek waar we wilde blijven staan. We zagen bij een kleine visafslag een paar pelikanen zitten dus de auto neergezet en wat foto’s gemaakt. Er kwam al een man naar de auto gelopen. We dachten beide dat hij om eten kwam vragen. Jord snel foto’s maken en Tessa bleef in de auto. Weggereden en door naar de volgende bestemming. Tot dat we al een raar geluid hoorde. Mensen toeterde naar ons en Jord op merkte dat we een lekke band rechts achter hadden. Bij een tankstation snel de auto aan de kant gezet en de band vervangen. Gelukkig hadden we inmiddels die reserveband en een nieuwe krik gekocht want de onze deed het niet goed. Band vervangen. Ondertussen nog wat mensen die foto’s van het kenteken wilde maken. Twee jonge jongens in een bestelbusje die vroegen waar we vandaan kwamen en vriendelijk lachende medewerkers van de Copec. Toen we de band eraf hadden zagen we wat de lek veroorzaakt heeft. Twee holle buisjes die in de band gestoken zijn. Tessa zijn al er zat een man bij het achterwiel voor we wegreden. Op dat moment drong het niet tot ons door maar nu wel. We hadden waarschijnlijk moeten betalen voor het parkeren en omdat we dat niet gedaan hadden. Wat we echt niet door hadden heeft een man onze band lek gemaakt. Nu maar snel naar een banden zaak, daar werden we uiterst vriendelijk geholpen, hebben ze de band gemaakt. Weer terug onder de auto gezet en konden we na het mega bedrag van €9,- onze weg weer vervolgens. Met de schrik er in en geen fijn gevoel hebben we besloten niet langer in Valparaiso te blijven en zijn we een uur verder gereden richting Santiago.

Santiago, een stad waar we een mooi plekje gevonden hebben aan een park. Naast de kabelbaan in een goed uitziende wijk. We hebben een paar rondjes gereden voor er een plekje beschikbaar was. Die avond hadden we afgesproken met Isadora om wat te gaan eten en drinken. Maar eerst zelf lekker de stad in. We hebben een Uber genomen naar Plaza de Armas. We kregen van onze vriendelijke taxi chauffeur Eduardo al te horen dat we hier moesten oppassen voor zakkenrollers en ongure types. Maar we laten ons niet kennen en zijn toch even gaan kijken. Veel Afrikaans uitziende mensen. Eduardo vertelde ons ook dat het geen Chilenen zijn maar veel mensen uit andere landen die hier rond lopen en niet zo lief zijn. We hebben hem ook gevraagd wat wel leuke plekken waren de Italiaanse wijk moesten we bezoeken. En nog een wijk maar dat was vooral leuk om te stappen dat ging niet met Marlee. We hebben even over Plaza de Armas gelopen en idd veel rare types dus taxi in naar de Italiaanse wijk. Gelijk een hele andere sfeer met allemaal leuke restaurantjes en winkeltjes. Veel diepe panden die van de ene kant tot aan de andere gevuld waren met hippe zaakjes. Het enige wat we niet terug gevonden hebben is iets Italiaans. Zelf het restaurant om wat te lunchen was uiteindelijk gericht op vlees en bier. We zijn nog naar een ander wijkje geweest waar niet zoveel aan was en omdat we rond 8 uur hadden we afgesproken met Isadora zijn we eerst nog even langs de bus gegaan. Half 8 de taxi naar het restaurant gepakt en voor de deur kwamen we een geweldige hond tegen. Vooral het verschil met Marlee en een Deensedog was grappig om te zien. Misschien onze tweede hond ooit. Die avond hebben we lekker zitten praten over het leven in Chili. Het kromme van mondkapjes op straat moeten dragen maar wel naar bruiloften gaan met 400 mensen waar niemand het opheeft. Of iedereen doe elkaar altijd maar knuffelt en kus bij het begroeten. Tot hoe het zit met scholen en ziekenhuizen. Of hoe er naar de nieuwe pas 35 of 36, we weten het even niet oude president wordt gekeken. En toen we het nodige gegeten hadden en genoeg Piscola’s gedronken hadden was het tijd om terug te gaan naar ons huisje. Isadora wilde de bus nog even zien dus stelde ze voor ons weg te brengen.

Na een goede nachtslaap zijn we de volgende ochtend samen met Mar naar boven gegaan met de kabelbaan. Mooi uitzicht en leuk om even te doen. Marlee stapte zo weer in en uit als of het de normaalste zaak van de wereld is. En toen snel door richting de grens. In Los Andes zijn we naar de dierenarts gegaan voor de gezondheidsverklaring van Marlee. De vriendelijke Fransman geboren in Madagascar die ons te veel heeft laten betalen vertelde ons nog wel dat we het even moesten laten legaliseren bij de SAG, een Chileense overheid instantie. De rij naar de afrit stond al helemaal vol met vrachtwagens. Na 15 minuten wachten zeiden we we rijden wel door en zien het bij de grens wel. We rijden een stukje door en zien dat de andere afslag van de tegemoetkomende auto’s helemaal leeg is. We rijden daar in en staan voor we het weten bij het juiste gebouw. We gaan naar binnen en denken met 5 minuten en een stempel staan we weer buiten. Dit alles heeft uiteindelijk een uur of 3 geduurd. Nee er moest geen stempel op. Maar een document gemaakt worden en dat duurt 3 dagen. Maar we willen morgen de grens over. We zetten wel een stempel en dan is het jullie verantwoordelijkheid. Ow nee het kan toch zonder stempel. Nee er moet toch een document opgemaakt worden. Maar we willen morgen de grens over. Ondertussen is er 5 man bezig met onze vraag. Uiteindelijk stellen ze voor om als hoge uitzondering het document direct te maken voor ons. We blijven wachten krijgen nog koffie aangeboden en hebben uiteindelijk het formulier in hadden na dat we omgerekend €8,- betaald hebben. Snel weer door. Overnachten doen we in een klein dorpje ergens op de route. We hebben gewacht om het laatste stuk de volgende dag te rijden omdat dit een prachtige route moet zijn en tientallen bochten bevat. Het is als of je door een maanlandschap heen rijdt. Bij Chileense grens gaat alles super soepel. De medewerker van de Argentijnse kant vraagt ons nog of we het DDJJ formulier ingevuld hebben en verteld dat we dan door kunnen. We rijden richting de Argentijnse grens en gaan weer in de rij staan. Bij het eerste loket wordt ons gevraagd naar een formulier van de auto. Die hebben we niet meer want de TIP (temporarily import paper) hebben we in chili moeten laten zoals dat steeds bij de grensovergang gaat. Oké met drie woorden engels, google translate komen we er uit. Ondertussen worden de papieren van Marlee gecontroleerd en gestempeld. De eerste keer dat ze niet naar het paspoort van haar hebben gekeken. Krijgen we de nieuwe TIP voor Argentinië en kunnen we door. We zijn de hele weg aan het genieten. Het laatste stukje voor Mendoza is een saaie snelweg. We zoeken een camping op, waar we weer veel te veel voor moeten betalen. Maar ja het is niet anders. En besluiten dan lekker richting het centrum te lopen. Een taxi krijgen we niet geregeld dus we lopen. Een super leuke bruisende stad met een straat vol goede en lekkere restaurantjes. Hier gaan we dan ook bij eentje lekker lunchen. Na onze late lunch lopen we verder door de stad. We vinden uiteindelijk een internationale boeken winkel waar ze eindelijk een aantal Lonley Planet’s hebben. Inmiddels is het tegen 8 uur en hebben we wel weer trek gekregen zoeken een leuk restaurantje uit en hebben een heerlijke avond en een nog lekkerdere gekoelde Malbec gedronken. Terug op de camping staan er allemaal Argentijnen heerlijke stukken vlees te bakken. De camping is ook een soort park waar de locals gebruik kunnen maken van BBQ’s.

Er stond iets lekkers en een tintje Nederlands op het menu. We zijn ook richting Mendoza gereden om de reden dat er hier in de regio ontiegelijk veel en vooral ook mooie wijnhuizen staan en wijnen vandaan komen. Op iets meer dan een uur rijden van Mendoza hebben we de Bodegas Salentein bezocht. Misschien kennen jullie het wel. Gelegen op 1100 meter hoogte aan de voet van het Andesgebergte. In 1992 opgericht door de Nederlander Mijndert Pon. Het bijzondere gebouw is ontworpen door architect Mario Day Arenas. Binnenkomen was nog wel even een ding. Net na de grote weg stond er gelijk een hek met beveiliging voor. Onder welke naam we gereserveerd hadden. Nou niet. Dan kom je er niet in vandaag. Maak online maar een afspraak. Dit maakte we er uit op. De beste man sprak geen woord engels. Konden we niet door rijden naar de receptie voor een afspraak te maken nee. Kan je voor ons bellen want als we bellen doen de nummers het niet. Antwoord nee. Toen kwam er een klein autootje aan rijden het raam gaat open en we horen gelijk dat het Nederlanders zijn. We vragen hoe ze een reservering gemaakt hebben. Ah mooi kunnen we dat proberen misschien voor de volgende dag. Ze vertellen als jullie nu even wachten vragen wij zo wel binnen of er niet nog plek voor jullie is. 10 minuten later word de beveiliger gebeld en mogen we doorrijden. De aanhouder wint zullen we maar zeggen. We kiezen het mooie menu met passende wijnen. Helaas moet Jord rijden dus die doet rustig aan maar. Ze blijven maar langs komen of we meer willen proeven en genoeg hebben. We zitten heerlijk buiten. Kijken uit op de bergen en wijnvelden. Marlee zit heerlijk bij ons en krijgt van veel mensen aandacht. Van twee jonge Braziliaanse jongens die met hun werk zijn. Het is een grote groep die allemaal in trainingsbroeken, yogabroeken of soort gelijk lopen. Dan hebben we nog het kijk ons viertje die allemaal met hoeden opzitten of het viertje wat zich zelf nog leuker en interessanter vindt dan de vorige vier maar wel op havaianas lopen. Ach we zitten te genieten van alles en iedereen. Een paar uur later willen we afrekenen en lopen nog even langs het Nederlandse stel. En we kwamen er achter dat ze in Amsterdam wonen ongeveer op 5 minuten van ons, kleine wereld. Uiteindelijk zitten we nog een uurtje te kletsen en is het dan wel echt tijd om te gaan. De wijntjes en watertjes de we nog drinken worden niet in rekening gebracht. Wat een heerlijke dag hebben we gehad.